Με αφορμή ένα άρθρο της Ολλανδικής επικαιρότητας “FOUR IN TEN DUTCH BABIES HAVE UNMARRIED PARENTS”, και με γνώμονα τους νέους γονείς που έρχονται να βαφτίσουν τα παιδιά τους στην Εκκλησία, συνειδητοποιώ ότι η πραγματικότητα αυτή έχει δυστυχώς αγγίξει και την Ελληνική κοινότητα.
Το πρόβλημα είναι να καταλάβουμε το γιατί. “Γιατί οι νέοι άνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους σήμερα χωρίς τα δεσμά του γάμου και δημιουργούν παιδιά χωρίς να είναι παντρεμένοι;”
Κάτι φαίνεται οι γονείς ότι δεν κάναμε σωστά. Μεγαλώσαμε μία γενιά ανθρώπων που απαξίωσε ολοκληρωτικά όχι μόνο τον εκκλησιαστικό γάμο αλλά και κάθε έννοια γάμου. Και αυτό γιατί το παράδειγμα που τους δώσαμε είναι ολότελα αρνητικό. Βάζω τον εαυτό μου στον πειρασμό να θέσω κάποια ερωτήματα:
- Τι αισθάνεται ένα παιδί και τι παραστάσεις παίρνει από τους παντρεμένους γονείς του όταν τους βλέπει να φωνάζουν ο ένας πιο δυνατά από τον άλλο γιατί δεν ανέχονται ο ένας την παρουσία και την γνώμη του άλλου;
- Που βρίσκεται η Χάρις του Αγίου Πνεύματος μέσω της ορθόδοξης θρησκευτικής ενώσεως δύο ανθρώπων όταν τον Θεό τον επικαλούμαστε μόνο στις δύσκολες στιγμές μας και αυτό για να του αποδώσουμε ευθύνες γι αυτό που συνέβει σε εμάς;
- Πόσες φορές, με το παράδειγμα μας δείξαμε ότι ο σύντροφος που έχουμε και που ήταν συνειδητή επιλογή μας είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στη ζωή μας;
Η Εκκλησία δεν βλέπει την σχέση του γάμου ως απλή συμβίωση, συνύπαρξη ή έστω συμπόρευση, αλλά κυρίως ως συ-ζυγία και ακόμη περισσότερο ως συν-ουσία. Αμοιβαία περιχώρηση των προσώπων. Γι’ αυτό τον γάμο τον έχει ως μυστήριο.. Μέσα σε αυτόν ο καθένας αντικρύζει το πρόσωπο του άλλου, όχι την ορθή επιλογή του ή τον αποδέκτη της συμπάθειας του, αλλά τη σωτηρία, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στη ζωή του.
Για να μπορέσει όμως να συμβεί αυτό, για να ζήσει ένα ζευγάρι το γάμο ως μυστήριο, προυποτίθεται η τέλεση ενός άλλου μυστηρίου, του στεφανώματος, δηλαδή να ευλογηθεί η επιθυμία, η απόφαση και η υπόσχεση τους.
Δυστυχώς όμως σήμερα εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε τον απόλυτο εγωισμό και τώρα ξεκινάμε να θερίζουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα του. Ο εγωϊσμός γεννά την ανικανότητα της αγάπης, την ανικανότητα να αγαπά. Με απίστευτη ευκολία ο σημερινός άνθρωπος επιλέγει τον δρόμο του “μη γάμου” και αργότερα με περισσή ευκολία ο άνδρας ή η γυναίκα, εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο, αλλά και τα παιδιά τους, στο «δικαίωμα» μιας εικονικής ευτυχίας, στο «δικαίωμα» μιας
απόλαυσης χωρίς την παραμικρή προσπάθεια προβληματισμού, αλλά και έννοιας για τον ἄλλο. Δεν υπάρχει πλέον, παρά το απόλυτο εγώ.
Αυτή είναι κυρίως η διαφορά της πνευματικής με την κοσμική αντίληψη. Η Εκκλησία δίνει έμφαση στο φρόνημα, στην εσωτερική αίσθηση, στην πίστη, σε αυτό που ονομάζει “καρδιά και νου”. Γι’ αυτό και στοχεύει στην αλήθεια και στην σχέση που γνωρίζεται με την καρδιά, ενώ η σύγχρονη κοσμική αντίληψη στη φυσική και χρονική πραγματικότητα που προσεγγίζεται με τις αισθήσεις, τη σκέψη, τις γνώσεις, την κατανόηση. Η Εκκλησία μιλάει για το μυστήριο του Θεού, το οποίο όμως δεν κατανοείται. Περιγράφεται μόνο και ομολογείται.
Το μυστήριο αυτό και η ευλογία Του μόνο μέσα από τον εκκλησιαστικό γάμο μπορεί να προσεγγιστεί και να γίνει αισθητό στην καρδιά μας, όταν και εφόσον άνδρας και η γυναίκα αποφασίσουν να διάγουν τον υπόλοιπο βίο μαζί.
Φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα των σημερινών επιλογών μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη. Χωρίς την τάση της απαξίωσης των πάντων και της απαισιόδοξης θεώρησης της ζωής ας αναλογιστούμε τις επιλογές μας και το βάρος των ευθυνών που φέρουμε απένατι στις ερχόμενες γενιές και ας πράξουμε ανάλογα.
Πρεσβύτερου Ιωάννη Ψωμά
Πηγές
- http://www.nltimes.nl/2016/05/23/four-ten-dutch-babies-unmarried-parents/
- “Αν υπάρχει ζωή θέλω να ζήσω”, Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
- “Ανθρώπινες σχέσεις”, Παύλου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης
Like this:
Like Loading...
Ενορία Αγίου Νικολάου - Parochie Heilige Nicolaas - Parish of Saint Nicolas 
Με αφορμή ένα άρθρο της Ολλανδικής επικαιρότητας “FOUR IN TEN DUTCH BABIES HAVE UNMARRIED PARENTS”, και με γνώμονα τους νέους γονείς που έρχονται να βαφτίσουν τα παιδιά τους στην Εκκλησία, συνειδητοποιώ ότι η πραγματικότητα αυτή έχει δυστυχώς αγγίξει και την Ελληνική κοινότητα.
Το πρόβλημα είναι να καταλάβουμε το γιατί. “Γιατί οι νέοι άνθρωποι ενώνονται μεταξύ τους σήμερα χωρίς τα δεσμά του γάμου και δημιουργούν παιδιά χωρίς να είναι παντρεμένοι;”
Κάτι φαίνεται οι γονείς ότι δεν κάναμε σωστά. Μεγαλώσαμε μία γενιά ανθρώπων που απαξίωσε ολοκληρωτικά όχι μόνο τον εκκλησιαστικό γάμο αλλά και κάθε έννοια γάμου. Και αυτό γιατί το παράδειγμα που τους δώσαμε είναι ολότελα αρνητικό. Βάζω τον εαυτό μου στον πειρασμό να θέσω κάποια ερωτήματα:
Η Εκκλησία δεν βλέπει την σχέση του γάμου ως απλή συμβίωση, συνύπαρξη ή έστω συμπόρευση, αλλά κυρίως ως συ-ζυγία και ακόμη περισσότερο ως συν-ουσία. Αμοιβαία περιχώρηση των προσώπων. Γι’ αυτό τον γάμο τον έχει ως μυστήριο.. Μέσα σε αυτόν ο καθένας αντικρύζει το πρόσωπο του άλλου, όχι την ορθή επιλογή του ή τον αποδέκτη της συμπάθειας του, αλλά τη σωτηρία, το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στη ζωή του.
Για να μπορέσει όμως να συμβεί αυτό, για να ζήσει ένα ζευγάρι το γάμο ως μυστήριο, προυποτίθεται η τέλεση ενός άλλου μυστηρίου, του στεφανώματος, δηλαδή να ευλογηθεί η επιθυμία, η απόφαση και η υπόσχεση τους.
Δυστυχώς όμως σήμερα εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε τον απόλυτο εγωισμό και τώρα ξεκινάμε να θερίζουμε τα καταστροφικά αποτελέσματα του. Ο εγωϊσμός γεννά την ανικανότητα της αγάπης, την ανικανότητα να αγαπά. Με απίστευτη ευκολία ο σημερινός άνθρωπος επιλέγει τον δρόμο του “μη γάμου” και αργότερα με περισσή ευκολία ο άνδρας ή η γυναίκα, εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο, αλλά και τα παιδιά τους, στο «δικαίωμα» μιας εικονικής ευτυχίας, στο «δικαίωμα» μιας
απόλαυσης χωρίς την παραμικρή προσπάθεια προβληματισμού, αλλά και έννοιας για τον ἄλλο. Δεν υπάρχει πλέον, παρά το απόλυτο εγώ.
Αυτή είναι κυρίως η διαφορά της πνευματικής με την κοσμική αντίληψη. Η Εκκλησία δίνει έμφαση στο φρόνημα, στην εσωτερική αίσθηση, στην πίστη, σε αυτό που ονομάζει “καρδιά και νου”. Γι’ αυτό και στοχεύει στην αλήθεια και στην σχέση που γνωρίζεται με την καρδιά, ενώ η σύγχρονη κοσμική αντίληψη στη φυσική και χρονική πραγματικότητα που προσεγγίζεται με τις αισθήσεις, τη σκέψη, τις γνώσεις, την κατανόηση. Η Εκκλησία μιλάει για το μυστήριο του Θεού, το οποίο όμως δεν κατανοείται. Περιγράφεται μόνο και ομολογείται.
Το μυστήριο αυτό και η ευλογία Του μόνο μέσα από τον εκκλησιαστικό γάμο μπορεί να προσεγγιστεί και να γίνει αισθητό στην καρδιά μας, όταν και εφόσον άνδρας και η γυναίκα αποφασίσουν να διάγουν τον υπόλοιπο βίο μαζί.
Φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα των σημερινών επιλογών μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη. Χωρίς την τάση της απαξίωσης των πάντων και της απαισιόδοξης θεώρησης της ζωής ας αναλογιστούμε τις επιλογές μας και το βάρος των ευθυνών που φέρουμε απένατι στις ερχόμενες γενιές και ας πράξουμε ανάλογα.
Πρεσβύτερου Ιωάννη Ψωμά
Πηγές
Like this: