Πρεσβύτερου Ιωάννη Ψωμά
Κάθε Κυριακή, στο τέλος της ευλογημένης Θείας Λειτουργίας, αρκετά μεγαλός αριθμός πιστών προσέρχεται με ευλάβεια για να λάβει Σώμα και Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσει με τον Θεό.
Η λέξη “κοινωνία” δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συνώνυμο της “σχέσης”. Μίας σχέσης που όλοι μας, κληρικοί και λαικοί, προσπαθούμε να αποκτήσουμε με τον δημιουργό όλων, τον σωτήρα μας Χριστό. Είναι η μοναδική στιγμή που “τρώμε” όλοι από το ίδιο “κουτάλι”: νέοι, ηλικιωμένοι, βρέφη, παιδιά, άρρωστοι, υγιείς, ΟΛΟΙ.
Άραγε συνειδητοποιούμε την πράξη μας αυτή; Συνειδητοποιούμε ότι εκείνη την δεδομένη και μοναδική στιγμή όχι μόνο δεν σιχαινόμαστε τον διπλανό μας αλλά χρησιμοποιούμε και το ίδιο σκεύος για να γευτούμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Τι μεγαλείο και τι ευλογία!
Εδώ όμως έρχεται το αξιοπερίεργο, ένα οξύμωρο σχήμα δύσκολα κατανοητό: πως εμείς οι άνθρωποι ενώ κοινωνούμε από το ίδιο ποτήριο χρησιμοποιώντας την ίδια λαβίδα, με το που λάβουμε την Θεία Κοινωνία, και φτάσει στο τέλος η Θεία Λειτουργία, αποχωρούμε από την Εκκλησία χωρίς να έχουμε κοινωνήσει με τον συνάνθρωπο μας (με τον οποίο πριν από λίγα λεπτά της ώρας συμφάγαμε!)….
Φεύγουμε από το ναό, φαινομενικά γεμάτοι αλλά πολλές φορές αδιάφοροι για τον διπλανό μας. Το χειρότερο δε, είναι να είμαστε οργισμένοι ή στεναχωρημένοι με αυτόν που πριν λίγο κοινωνήσαμε μαζί.
Παρατηρώ όλο αυτό το διάστημα ανθρώπους που έρχονται κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, αλλά δεν ανταλάσσουν μεταξύ τους ούτε καλημέρα. Ακόμα και αν ανταλλάσουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία τυπικότητα. Και εδώ αναρωτιέμαι: μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Μήπως δεν συνειδητοποιούμε τι πράττουμε όταν λαμβάνουμε μέσα μας Σώμα και Αίμα Χριστού; Ο Θεάνθρωπος Κύριος σταυρώθηκε για να μας δώσει την ευκαιρία μέσω της θυσίας Του αυτής να σχετιστούμε μεταξύ μας τρώγοντας την σάρκα Του και πίνοντας το αίμα Του. Και εμείς τι κάνουμε; Ουσιαστικά γυρνάμε το πρόσωπο μας σε αυτή τη θυσία. Αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο μας, περιχαρακωνόμαστε στην ασφάλεια της ιδιωτικότητας μας.
Η σχέση μας με τον Θεό είναι και οφείλει να είναι πάντα τριαδική: Εαυτός – Θεός – Συνάνθρωπος. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο ευκολότερα θα ξεπεράσουμε τους δισταγμούς μας και θα ζήσουμε την βασιλεία των Ουρανών όπως ακριβώς μας την περιγράφει ο Κύριος μας.
“Τι κάνεις;”, “Θέλεις κάποια βοήθεια;”, “Αν χρειαστείς κάτι να θυμάσαι ότι είμαι εδώ”. Πόσο απλές φράσεις΄αλλά και πόσο δύσκολο να τις προφέρουμε……
“Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· Άγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. 40 ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.”(Ματθ. κβ΄ 34-40).
Like this:
Like Loading...
Ενορία Αγίου Νικολάου - Parochie Heilige Nicolaas - Parish of Saint Nicolas 
Πρεσβύτερου Ιωάννη Ψωμά
Κάθε Κυριακή, στο τέλος της ευλογημένης Θείας Λειτουργίας, αρκετά μεγαλός αριθμός πιστών προσέρχεται με ευλάβεια για να λάβει Σώμα και Αίμα Χριστού, για να κοινωνήσει με τον Θεό.
Η λέξη “κοινωνία” δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συνώνυμο της “σχέσης”. Μίας σχέσης που όλοι μας, κληρικοί και λαικοί, προσπαθούμε να αποκτήσουμε με τον δημιουργό όλων, τον σωτήρα μας Χριστό. Είναι η μοναδική στιγμή που “τρώμε” όλοι από το ίδιο “κουτάλι”: νέοι, ηλικιωμένοι, βρέφη, παιδιά, άρρωστοι, υγιείς, ΟΛΟΙ.
Άραγε συνειδητοποιούμε την πράξη μας αυτή; Συνειδητοποιούμε ότι εκείνη την δεδομένη και μοναδική στιγμή όχι μόνο δεν σιχαινόμαστε τον διπλανό μας αλλά χρησιμοποιούμε και το ίδιο σκεύος για να γευτούμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Τι μεγαλείο και τι ευλογία!
Εδώ όμως έρχεται το αξιοπερίεργο, ένα οξύμωρο σχήμα δύσκολα κατανοητό: πως εμείς οι άνθρωποι ενώ κοινωνούμε από το ίδιο ποτήριο χρησιμοποιώντας την ίδια λαβίδα, με το που λάβουμε την Θεία Κοινωνία, και φτάσει στο τέλος η Θεία Λειτουργία, αποχωρούμε από την Εκκλησία χωρίς να έχουμε κοινωνήσει με τον συνάνθρωπο μας (με τον οποίο πριν από λίγα λεπτά της ώρας συμφάγαμε!)….
Φεύγουμε από το ναό, φαινομενικά γεμάτοι αλλά πολλές φορές αδιάφοροι για τον διπλανό μας. Το χειρότερο δε, είναι να είμαστε οργισμένοι ή στεναχωρημένοι με αυτόν που πριν λίγο κοινωνήσαμε μαζί.
Παρατηρώ όλο αυτό το διάστημα ανθρώπους που έρχονται κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, αλλά δεν ανταλάσσουν μεταξύ τους ούτε καλημέρα. Ακόμα και αν ανταλλάσουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία τυπικότητα. Και εδώ αναρωτιέμαι: μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Μήπως δεν συνειδητοποιούμε τι πράττουμε όταν λαμβάνουμε μέσα μας Σώμα και Αίμα Χριστού; Ο Θεάνθρωπος Κύριος σταυρώθηκε για να μας δώσει την ευκαιρία μέσω της θυσίας Του αυτής να σχετιστούμε μεταξύ μας τρώγοντας την σάρκα Του και πίνοντας το αίμα Του. Και εμείς τι κάνουμε; Ουσιαστικά γυρνάμε το πρόσωπο μας σε αυτή τη θυσία. Αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο μας, περιχαρακωνόμαστε στην ασφάλεια της ιδιωτικότητας μας.
Η σχέση μας με τον Θεό είναι και οφείλει να είναι πάντα τριαδική: Εαυτός – Θεός – Συνάνθρωπος. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο ευκολότερα θα ξεπεράσουμε τους δισταγμούς μας και θα ζήσουμε την βασιλεία των Ουρανών όπως ακριβώς μας την περιγράφει ο Κύριος μας.
“Τι κάνεις;”, “Θέλεις κάποια βοήθεια;”, “Αν χρειαστείς κάτι να θυμάσαι ότι είμαι εδώ”. Πόσο απλές φράσεις΄αλλά και πόσο δύσκολο να τις προφέρουμε……
“Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· 38 αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. 39 δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· Άγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. 40 ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.”(Ματθ. κβ΄ 34-40).
Like this: