(Από το Ευαγγέλιο της ημέρας)
Πόσο παράξενο ακούγεται ο Χριστός μας, ο ίδιος ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου να μην μπορεί να θεραπεύσει ή να σώσει λόγω της απιστίας μας.
“Και ουκ ηδύνατο εκεί ούδεμίαν δύναμιν ποιήσαι, ει μη ολίγοις αρρώστοις επιθείς τας χείρας εθεράπευσε’ και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών.” (Μαρκ. στ. 5 και 6).
Μία φανερή, ολοφάνερη αλήθεια, χαμένη ίσως μέσα στις θεόπνευστες γραφές του Ευαγγελίου.
Δεν πιστεύουμε. Και αυτή η απιστία μας είναι η κύρια αιτία που δεν μπορούμε να δεχθούμε την θαυματουργική πρόνοια του Πατέρα μας. Πόσες φορές άραγε λέμε στον εαυτό μας: “Θα προσπαθήσω αλλά δεν πιστεύω να το πετύχω”. Μία συγκεκαλυμένη, πολύ καλά κρυμμένη μέσα μας εγωιστική νοοτροπία.
Ας μην μας φαίνεται παράξενο. Την παραπάνω φράση δεν την λέμε από δήθεν ταπείνωση ίσως γιατί αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας αλλά για δύο λόγους:Είτε διότι θεωρούμε ότι δεν είμαστε άξιοι της πρόνοιας του Κυρίους μας είτε διότι δεν πιστεύουμε καθόλου στην πρόνοια του Θεού στη ζωή μας. Και τα δύο εξίσου σοβαρά λάθη.
Ποιοι άραγε είμαστε εμείς που αποφασίζουμε για το αν και κατά πόσο είμαστε άξιοι να λάβουμε την θαυματουργική ενέργεια του Θεού στη ζωή μας; Μήπως μπαίνουμε σε κάποιου άλλου τα “χωράφια”; Για δε την δεύτερη περίπτωση, όπου απορρίπτουμε την πρόνοια του Θεού στη ζωή μας παραδεχόμαστε την παντοδυναμία μας και ενδόμυχα πιστεύουμε πως έχουμε ένα Θεό Πατέρα ο οποίος ουδόλως ενδιαφέρεται για εμάς.
Υπάρχει όμως και μία ακόμη κρυφή πτυχή, δύσκολα αναγνωρίσιμη: ας αρχίσω να στεναχωριέμαι από τώρα, σκεφτόμαστε μέσα μας, ώστε αν έρθει η ώρα της αποτυχίας να δικαιώσω τον εαυτό μου και θριαμβολογώντας για την “διορατικότητα” μου να βροντοφωνάξω ότι σωστά σκέφτηκα και δίκιο είχα που στεναχωριόμουνα. Μία καταθλιπτική συμπεριφορά και στάση ζωής που σιγά σιγά γίνεται συνήθεια και πληγώνει τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους γύρω μας.
Η απιστία προς τον Θεό έφτασε να απορήσει μέχρι και τον Κύριο μας. Βρίσκεται πολύ καλά κρυμμένη μέσα μας και εμφανίζεται με πολλές μορφές δήθεν ταπείνωσης. Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις κρίσεις μας και τους λογισμούς μας. Θαύματα ζούμε καθημερινά γύρω μας και στον εαυτό μας τον ίδιο. Δυστυχώς δεν τα βλέπουμε γιατί έχουμε ερμητικά κλειστά τα μάτια της καρδιάς μας.
Ας παρακαλέσουμε τον Πατέρα μας να μας δώσει αληθινή πίστη. Διότι όπως όλα τα υπόλοιπα και αυτή χαρίζεται, δεν κερδίζεται μόνο με την προσπάθεια μας. Πρέπει όμως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις.
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this:
Like Loading...
Ενορία Αγίου Νικολάου - Parochie Heilige Nicolaas - Parish of Saint Nicolas 
(Από το Ευαγγέλιο της ημέρας)
Πόσο παράξενο ακούγεται ο Χριστός μας, ο ίδιος ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου να μην μπορεί να θεραπεύσει ή να σώσει λόγω της απιστίας μας.
“Και ουκ ηδύνατο εκεί ούδεμίαν δύναμιν ποιήσαι, ει μη ολίγοις αρρώστοις επιθείς τας χείρας εθεράπευσε’ και εθαύμαζε δια την απιστίαν αυτών.” (Μαρκ. στ. 5 και 6).
Μία φανερή, ολοφάνερη αλήθεια, χαμένη ίσως μέσα στις θεόπνευστες γραφές του Ευαγγελίου.
Δεν πιστεύουμε. Και αυτή η απιστία μας είναι η κύρια αιτία που δεν μπορούμε να δεχθούμε την θαυματουργική πρόνοια του Πατέρα μας. Πόσες φορές άραγε λέμε στον εαυτό μας: “Θα προσπαθήσω αλλά δεν πιστεύω να το πετύχω”. Μία συγκεκαλυμένη, πολύ καλά κρυμμένη μέσα μας εγωιστική νοοτροπία.
Ας μην μας φαίνεται παράξενο. Την παραπάνω φράση δεν την λέμε από δήθεν ταπείνωση ίσως γιατί αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας αλλά για δύο λόγους:Είτε διότι θεωρούμε ότι δεν είμαστε άξιοι της πρόνοιας του Κυρίους μας είτε διότι δεν πιστεύουμε καθόλου στην πρόνοια του Θεού στη ζωή μας. Και τα δύο εξίσου σοβαρά λάθη.
Ποιοι άραγε είμαστε εμείς που αποφασίζουμε για το αν και κατά πόσο είμαστε άξιοι να λάβουμε την θαυματουργική ενέργεια του Θεού στη ζωή μας; Μήπως μπαίνουμε σε κάποιου άλλου τα “χωράφια”; Για δε την δεύτερη περίπτωση, όπου απορρίπτουμε την πρόνοια του Θεού στη ζωή μας παραδεχόμαστε την παντοδυναμία μας και ενδόμυχα πιστεύουμε πως έχουμε ένα Θεό Πατέρα ο οποίος ουδόλως ενδιαφέρεται για εμάς.
Υπάρχει όμως και μία ακόμη κρυφή πτυχή, δύσκολα αναγνωρίσιμη: ας αρχίσω να στεναχωριέμαι από τώρα, σκεφτόμαστε μέσα μας, ώστε αν έρθει η ώρα της αποτυχίας να δικαιώσω τον εαυτό μου και θριαμβολογώντας για την “διορατικότητα” μου να βροντοφωνάξω ότι σωστά σκέφτηκα και δίκιο είχα που στεναχωριόμουνα. Μία καταθλιπτική συμπεριφορά και στάση ζωής που σιγά σιγά γίνεται συνήθεια και πληγώνει τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους γύρω μας.
Η απιστία προς τον Θεό έφτασε να απορήσει μέχρι και τον Κύριο μας. Βρίσκεται πολύ καλά κρυμμένη μέσα μας και εμφανίζεται με πολλές μορφές δήθεν ταπείνωσης. Γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις κρίσεις μας και τους λογισμούς μας. Θαύματα ζούμε καθημερινά γύρω μας και στον εαυτό μας τον ίδιο. Δυστυχώς δεν τα βλέπουμε γιατί έχουμε ερμητικά κλειστά τα μάτια της καρδιάς μας.
Ας παρακαλέσουμε τον Πατέρα μας να μας δώσει αληθινή πίστη. Διότι όπως όλα τα υπόλοιπα και αυτή χαρίζεται, δεν κερδίζεται μόνο με την προσπάθεια μας. Πρέπει όμως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις.
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this: