Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας (είτε στην οικογένεια είτε στην εργασία) που τους θεωρούμε δεδομένους. Είναι συνέχεια δίπλα μας, στηρίζουν τις επιλογές μας, βοηθούν το έργο μας και πολλές φορές δεν διστάζουν να μας υπερασπιστούν προτάσσοντας τον εαυτό τους μπροστά για το δικό μας καλό.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αισθανόμαστε αγάπη και οικειότητα. Τους αισθανόμαστε αδελφούς και συνοδοιπόρους. Πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να τους δείξουμε την αγάπη μας γιατί αυτή είναι δεδομένη. Είναι δε τόσο δεδομένη που πολλές φορές ξεχνάμε να κάνουμε τα αυτονόητα. Και από εδώ ξεκινάει η προβληματική σχέση.
Σε μία σχέση τέτοια ουδέποτε δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που δεν θα μένει μόνο στα λόγια αλλά θα συνοδεύεται και με πράξεις. Πράξεις που ενίοτε θα απαιτούν να θυσιάσουμε την προσωπική μας ανάπαυση. Θα μας βγάζουν έξω από την “ζώνη της άνεσης μας”. Αγάπη θυσιαστική που θα αναπαύει τον άλλο και θα δημιουργεί και θεμελιώνει μία στέρεα σχέση. Αν για ένα ξένο δεν διστάζουμε να καταναλώσουμε τον προσωπικό μας χρόνο προκειμένου να τον ευαρεστήσουμε και να τον αναπαύσουμε πόσο δε μάλλον για τον αδελφό μας που πάντοτε στέκεται δίπλα μας.
Αυτή πρέπει να είναι και η σχέση μας με τον Θεό Πατέρα μας. Μία σχέση που απαιτεί και επιβάλλει την δική μας προσωπική θυσία έως ένδειξη υγιούς ευγνωμοσύνης και αγάπης. Μίας αγάπης που πάλι σε εμάς γυρνάει και εμάς ωφελεί.
Like this:
Like Loading...
Ενορία Αγίου Νικολάου - Parochie Heilige Nicolaas - Parish of Saint Nicolas 
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας (είτε στην οικογένεια είτε στην εργασία) που τους θεωρούμε δεδομένους. Είναι συνέχεια δίπλα μας, στηρίζουν τις επιλογές μας, βοηθούν το έργο μας και πολλές φορές δεν διστάζουν να μας υπερασπιστούν προτάσσοντας τον εαυτό τους μπροστά για το δικό μας καλό.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους αισθανόμαστε αγάπη και οικειότητα. Τους αισθανόμαστε αδελφούς και συνοδοιπόρους. Πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να τους δείξουμε την αγάπη μας γιατί αυτή είναι δεδομένη. Είναι δε τόσο δεδομένη που πολλές φορές ξεχνάμε να κάνουμε τα αυτονόητα. Και από εδώ ξεκινάει η προβληματική σχέση.
Σε μία σχέση τέτοια ουδέποτε δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που δεν θα μένει μόνο στα λόγια αλλά θα συνοδεύεται και με πράξεις. Πράξεις που ενίοτε θα απαιτούν να θυσιάσουμε την προσωπική μας ανάπαυση. Θα μας βγάζουν έξω από την “ζώνη της άνεσης μας”. Αγάπη θυσιαστική που θα αναπαύει τον άλλο και θα δημιουργεί και θεμελιώνει μία στέρεα σχέση. Αν για ένα ξένο δεν διστάζουμε να καταναλώσουμε τον προσωπικό μας χρόνο προκειμένου να τον ευαρεστήσουμε και να τον αναπαύσουμε πόσο δε μάλλον για τον αδελφό μας που πάντοτε στέκεται δίπλα μας.
Αυτή πρέπει να είναι και η σχέση μας με τον Θεό Πατέρα μας. Μία σχέση που απαιτεί και επιβάλλει την δική μας προσωπική θυσία έως ένδειξη υγιούς ευγνωμοσύνης και αγάπης. Μίας αγάπης που πάλι σε εμάς γυρνάει και εμάς ωφελεί.
Like this: