Η πίστη και το ποδήλατο

Το μεγαλύτερο μέρος των θαυμάτων που παρουσίασαν οι ευαγγελιστές από την ζωή του Χριστού είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την πίστη του προσώπου που ζητούσε την ίαση. Διαβάζοντας πίσω από το προφανές γεγονός της πίστεως, όπως αυτή παρουσιάζεται και στο Ευαγγέλιο της Κυριακής με την θεραπεία του τυφλού, πολλά είναι τα ερωτήματα που παρουσιάζονται. Και τα ερωτήματα αυτά προκύπτουν ολοένα και εντονότερα όταν αναλογιστούμε το πλαίσιο κάτω από οποίο συνέβησαν αυτά τα θαύματα.

Αν μπορούσαμε να μεταφέρουμε τον εαυτό μας χρονικά στην εποχή, και να ζήσουμε ώς αυτόπτες μάρτυρες το θαυματό γεγονός που περιγράφεται, για πολλά πράγματα θα αναρωτιόμασταν. Έτσι λογικοφανείς απορίες όπως το τι ήταν αυτό που ώθησε ένα τυφλό να ζητήσει βοήθεια από κάποιον που μόνο ακουστά είχε,  τι πίστη μπορεί να είχε απέναντι σε κάποιον που πολύ πιθανόν δεν είχε για Θεό (μην ξεχνάμε ότι χρονικά ούτε η σταύρωση, ούτε η ανάσταση του Χριστού είχε προηγηθεί), ποια είναι αυτή η πίστη που θα έπρεπε να έχουμε και πως αυτή εκδηλώνεται, αποτελούν πολλές φορές και το αίτιο της αμφισβήτησης μας. Μία αμφισβήτηση που μας οδηγεί να θεωρούμε τα αναγραφόμενα στα θεόπνευστα ευαγγέλια μας ως απλές ιστορίες που λίγα έχουν να μας διδάξουν ή να μας πουν στην σημερινή μας ζωή.

Δεν πρόκειται να μπω στον πειρασμό να απαντήσω για τους λόγους που οδήγησαν τον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους να εμπιστευτούν πρακτικά κάποιον άλλο άνθρωπο που υποστήριζε ότι ήταν ο Θεός. Πρώτον και κύριοτερο γιατί δεν θα ήμουν αντικειμενικός. Πίστη, απόγνωση, ελπίδα, όλα μαζί; Δεν γνωρίζω.

Θα μιλήσω μόνο για την πίστη. Πάντοτε προσπαθούσα να καταλάβω την έννοια της πίστης και τι ακριβως σημαίνει για τον καθένα από εμάς.

Όλοι μας γνωρίζουμε να κάνουμε ποδήλατο. Όταν πήραμε την απόφαση να μάθουμε ποδήλατο προβήκαμε σε δύο παραδοχές, σε δύο δεδομένα. Το πρώτο ήταν ότι θα εμπιστευτούμε αυτόν που θέλει να μας μάθει. Το δεύτερο ότι μέχρι να μάθουμε, θα πέσουμε. Και σε κάθε πέσιμο μας θα πονάμε.

Μήπως κάτι ανάλογο δεν κάνουμε και με την πίστη; Όταν αποφασίζουμε να πιστέψουμε στον Χριστό, αποφασίζουμε ότι θα πρέπει να βγούμε από την ζώνη της άνεσης μας. Να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας και τους άλλους φορώντας διαφορετικά ‘γυαλιά’ από αυτά που φορούσαμε μέχρι σήμερα. Τα γυαλιά αυτά είναι εκείνα με τα οποία βλέπαμε τον κόσμο και τον εαυτό μας, αποκτηθέντα μέσα από μία διαδικασία εμπειριών ζωής, εκπαίδευσης, οικογενειακής κατάστασης και γενικότερα κοινωνικής μορφοποίησης του εγώ μας. Η πίστη προυποθέτει να βγάλουμε αυτά τα γυαλιά. Ή για να το θέσουμε διαφορετικά να ανέβουμε στο ποδήλατο που δεν ξέρουμε. Όταν αποφασίσουμε να το κάνουμε τότε θα χρειαστεί πολλές φορές να πέσουμε, να “τσαλακώσουμε” την εικόνα του εαυτού μας, και να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τους άλλους. Πλέον μαθαίνουμε να περπατάμε και να κινούμαστε αλλιώς.

Κάθε τσαλάκωμα είναι και ένα πέσιμο που πονάει. Το κατά πόσο είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε την προσπάθεια εξαρτάται από εμάς αλλά και από αυτόν που μας μαθαίνει. Τόσο στην αρχή αλλά και αφού μάθουμε. Καλό είναι επίσης να μάθουμε ποδήλατο στην μικρή ηλικία. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία μας τόσο πιο δύσκολο είναι και τόσο πιο οδυνηρά τα ‘πεσίματα’.

Η ιστορία όμως έχει και συνέχεια. Το να γνωρίζει κανείς να ισορροπεί και να οδηγεί ποδήλατο είναι καθαρά προσωπική γνώση και η εμπειρία της δεν μπορεί να μεταδοθεί. Μόνο κάποιες συμβουλές μπορούμε να δώσουμε στον επόμενο που θα θελήσει να μάθει. Έτσι ακριβώς και με την πίστη μας. Είναι απολύτως προσωπική υπόθεση και όταν την έχουμε το γνωρίζουμε μέσα μας. Δεν μπορούμε όμως ούτε να την διδάξουμε με λόγια ούτε να την μεταδώσουμε. Πρέπει και ο επόμενος να την αποκτήσει “πέφτωντας”. Πάντοτε όμως καθοδηγούμενος.

Ένα πρέπει να θυμόμαστε: Ανάσταση χωρίς πτώση δεν γίνεται.

Καλή και ευλογημένη Κυριακή.

π. Ιωάννης Ψωμάς