Το κάλεσμα και η απάντηση

Τελικά γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει πραγματικά να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Κυρίου;

Στην σημερινή μας ευαγγελική περικοπή ο Κύριος απευθύνει τον λόγο Του σε όλους. Μας καλεί όλους στην βασιλεία Του. Τι άραγε σημαίνει η λέξη “Βασιλεία”; Σε τι ακριβώς μας προσκαλεί ο Κύριος; Και τελικά γιατί δεν ανταποκρινόμαστε σε αυτό το κάλεσμα;

Είναι πράγματι αλήθεια, που φανερώνεται και στα αποστολικά κείμενα της Καινής Διαθήκης αλλά και στα έργα των αγίων Πατέρων μας ότι ακόμα και οι μαθητές Του, και αυτοί που ήταν μάρτυρες σε όλα τα γεγονότα της ζωής του Χριστού δεν μπορούσαν να αντιληφθούν το νόημα των Λόγων του Κυρίου μας. Έπρεπε πρώτα να ολοκληρωθεί το σχέδιο της Θείας Οικονομίας με την σταύρωση και την ανάσταση Του ώστε να αποκαλυφθούν οι Γραφές και να κατανοήσουν ποιον είχαν δίπλα τους.

Εμείς όμως;

Οι Γραφές αποκαλύφθηκαν, ο Χριστός φανερώθηκε, το κάλεσμα του Θεού Πατέρα μέσω του Χριστού, διά του Αγίου Πνεύματος παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου. Το κάλεσμα είναι ένα: η επιστροφή μας στην προ-πτωτική κατάσταση. Η επιστροφή στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα που οικειοθελώς απαρνηθήκαμε. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξης μας. Να ξαναενωθούμε με τον Πατέρα μας. Ο Χριστός μας που σε λίγο έρχεται να γεννηθεί, δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά το τέλειο μοντέλο, το τέλειο παράδειγμα στο οποίο καλούμαστε να μοιάσουμε. Το πρότυπο που καλούμαστε να μιμηθούμε και που πεισματικά αρνούμαστε. Γιατί άραγε;

Ο Χριστός μας ενσαρκώθηκε για να μας διδάξει με την ζωή Του και με τις πράξεις Του ότι για να ανέβουμε στον Πατέρα πρέπει πρώτα να ανέβουμε στον σταυρό, όπως έκανε εκείνος. Ποιος είναι αυτός ο σταυρός για τον οποίο μιλάμε και τον οποίο ο καθένας από εμάς τον ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο, προσαρμόζοντας τον στα προσωπικά του κριτήρια; Ο σταυρός είναι ένας και ίδιος για όλους: η εθελούσια συμμετοχή μας στην θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Το πρόβλημα της σημερινή μας κοινωνίας, αλλά και ανέκαθεν, είναι η άρνηση αυτού του σταυρού. Και αυτό γιατί η θυσία για τον άλλον προϋποθέτει πολλά κουράγια και πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα μας τις οποίες δυστυχώς δεν είμαστε διαθετιμένοι να ακολουθήσουμε.

“Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή· κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα.  Αν με είχατε γνωρίσει, θα είχατε γνωρίσει και τον Πατέρα μου”.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για την θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αγάπη σημαίνει βοήθεια, υποστήριξη και διακονία του πλησίον. Θυσιαστική διότι οποιοδήποτε καλό πράττουμε για τον διπλανό μας το πράττουμε για χάρη του Χριστού, όπως ακριβώς και Εκείνος το έπραξε για χάρη του ανθρώπου. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έπαψε να πράττει καλές πράξεις. Θα είμασταν άδικοι αν ισχυριζόμασταν κάτι τέτοιο. Το κριτήριο όμως και η αιτία είναι αυτά που μεταβλήθηκαν. Ποια η διαφορά της καλής πράξης και αυτής που γίνεται για τον Χριστό; Η πρώτη πολύ πιθανόν να κρύβει ιδιοτέλεια και εγωισμό. Γίνεται σχεδόν πάντα περιμένοντας κάποιο αντάλλαγμα. Έστω και αν αυτό το αντάλλαγμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να νοιώσουμε καλά με τον εαυτό μας ή να αποκτήσουμε την αίσθηση ότι έχουμε κάποια αρετή. Οδηγεί μετά βεβαιότητας σε μία κρυφή ή φανερή εγωιστική έπαρση.

Η καλή πράξη όμως που γίνεται για τον Χριστό κρύβει θυσία. Φανερώνει πίστη και αρχοντιά. Την κάνουμε για το πλησίον κοιτώντας τον Κύριο. Δεν είναι τυχαίο πως ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ στο βιβλίο του “Αποκτώντας την Θεία Χάρη” είναι απόλυτος σε αυτό: μόνο η καλή πράξη που γίνεται προς χάριν του Κυρίου ελκύει το Άγιο Πνεύμα.

Αν πιστεύουμε τα λόγια του Ευαγγελίου τότε οφείλουμε να παραδεχόμαστε και την αλήθεια τους χωρίς να τα προσαρμόζουμε στην δική μας θέληση.

Σε μία εβδομάδα ο Χριστός γεννάται. Δεν γεννήθηκε αλλά γεννάται. Ας δούμε πίσω από τις λέξεις και ας εννοήσουμε επιτέλους το λόγο ύπαρξης μας.  Αρνούμαστε τον Χριστό του Ευαγγελίου και κατασκευάζουμε ένα άλλο Χριστό που δεν σταυρώθηκε ή που η σταύρωση του δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από ένα συγκινητικό γεγονός που μας προκαλεί δάκρυα. Ο σταυρός, όπως αναλύθηκε παραπάνω μας φοβίζει και είναι φυσιολογικό γιατί  μας ξεβολεύει. Αποτελεί όμως το σκαλοπάτι που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Χριστός για να φτάσει στον Θεό Πατέρα.

Καλή και ευλογημένη Κυριακή,

π. Ιωάννης Ψωμάς