Ο παρεξηγημένος…

“Ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερός μου ὀπίσω μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ.”

Ποιος είναι ο ισχυρότερος που διακηρρύσσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής; Σήμερα με μεγάλη σιγουριά γνωρίζουμε ότι είναι ο Κύριος μας. Δεν ήταν όμως τα πράγματα πάντοτε έτσι. Και ίσως να εξακολουθούν να είναι διαφορετικά και σήμερα.

Ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής απευθύνεται στους ανθρώπους της εποχής του. Σε αυτούς που μεγάλωσαν με τον Ιουδαικό νόμο. Σε αυτούς που περιμένουν τον Μεσσία. Ένα Μεσσία που γι’αυτούς δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας κοσμικός ηγέτης που στέλνει ο Θεός Πατέρας για να απελευθερώσει το Ισραήλ και να το καταστήσει το κυρίαρχο έθνος στην βασιλεία Του επί της γης. Και από εκεί ξεκινάνε όλες οι παρεξηγήσεις.

Σε όλα τα Ευαγγέλια βλέπουμε του Μαθητές του Χριστού να μην μπορούν να καταλάβουν ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Χριστός. Ακόμα και ο Πέτρος που κάποια στιγμή Τον αναγνωρίζει ως Υιό του Θεού, την κρίσιμη ώρα της σύλληψης Του τον απαρνείται τρεις φορές. Δεν μας κάνει εντύπωση άραγε πως οι μαθητές Του που έζησαν κοντά Του, γεύτηκαν τις διδαχές Του και άκουσαν τα λόγια Του, ακόμα και αυτοί δεν Τον αναγνώριζαν; Πόσες φορές ο ίδιος ο Ιησούς τους χαρακτηρίζει σκληρόκαρδους; Μία σκληροκαρδία που δεν αφήνει να περάσει ο σπόρος του Θεού στην καρδιά τους.

Το ίδιο όμως συμβαίνει και με εμάς σήμερα. Και μάλιστα σήμερα που γνωρίζουμε ποιος είναι ο αποκεκαλυμμένος Χριστός. Ίσως για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δεν τον αναγνώρισαν και οι άνθρωποι της εποχής Του: έχουμε πλάσει μέσα μας μία διαφορετική εικόνα Του Θεανθρώπου από αυτήν που πραγματικά είναι. Περιμένουμε αυτόν που θα δώσει λύση στα κοσμικά προβλήματα μας και στην καθημερινότητα μας. Ψάχνουμε να πιστέψουμε ένα Μεσσία που δεν έχει καμμία σχέση με τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό. Πνιγμένοι μέσα στον εγωκεντρισμό μας, αποπροσανατολισμένοι και ζαλισμένοι από τις δυσκολίες της ζωής μας, προσπαθούμε να γιατρέψουμε το εφήμερο, το άμεσο πιστεύοντας και χαρακτηρίζοντας ως Μεσσία καθένα που θα μας προσφέρει αυτή την λύση στα θέλω μας. Ζητάμε πάντα το “κάτι” από Αυτόν σπανίως όμως τον Ίδιο.

Δεν είναι τυχαίο που μία Κυριακή πριν τα Θεοφάνεια η εκκλησία μας επέλεξε αυτό το απόσπασμα του ευαγγελίου. Τα Θεοφάνεια που έρχονται, έχουν ως σκοπό να μας παρουσιάσουν τον πραγματικό Χριστό. Αυτόν που πρώτα θυσιάζεται και μετά ανεβαίνει “εις την άνω Ιερουσαλήμ”. Αυτόν που οικειοθελώς ανεβαίνει στον σταυρό, ώστε μετά να ανέβει στον Πατέρα Του. Αυτόν που δεν αδιαφορεί για τα καθημερινά προβλήματα του ανθρώπου αλλά που δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Αυτόν που τελικά προσπαθεί να μας διδάξει μία στάση ζωής που δεν θα φέρει λύση στην καθημερινότητα μας με τον τρόπο που εμείς φανταζόμαστε και έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας.

Η εκλογίκευση της σημερινής μας εποχής δεν είναι ένα φαινόμενο στο οποίο έχουμε εμείς τα πρωτεία μέσα στην ιστορική πραγματικότητα της ανθρωπότητας. Αυτή η πέραν του φυσιολογικού εκλογίκευση είναι που μας εμποδίζει να καταλάβουμε το μέγιστο μυστήριο της κένωσης του Θεού και της ενσάρκωσης Του. Αυτή μας εμποδίζει να δούμε και τον πραγματικό προορισμό μας.  Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να μας διδάξει πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ζωή μας. Για να μας δώσει προσανατολισμό και να μας δείξει ποιος είναι ο στόχος μας. Και για να μας πει και τον τρόπο με τον οποίο θα πετύχουμε αυτόν τον στόχο. Είναι αδύνατον να πλησιάσουμε την πραγματική γνώση χρησιμοποιώντας τις συνηθισμένες μεθόδους επιστημοσύνης και έρευνας.

Η εθελούσια συμμετοχή μας στην θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπο, κοιτώντας πάντα και πρώτα τον Χριστό είναι ο τρόπος με τον οποίο θα επιστρέψουμε στο Θεό Πατέρα μας. Αν διερωτόμαστε ποιος είναι ο συνάνθρωπος δεν αρκεί παρά να κοιτάξουμε δίπλα μας. Αρχή όμως όλων πρέπει να είναι ο Χριστός.

Με την νέα χρονιά που έρχεται ας αναλογιστούμε τις προτεραιότητες μας και ας πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ας μην είναι όμως προτεραιότητες μόνο μίας εκκοσμικευμένης πραγματικότητας. Εύχομαι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού προκειμένου να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τον πραγματικό λόγο της εφήμερης ύπαρξης μας. Η Εκκλησία μας δεν εύχεται μόνο ομόνοια, αγάπη και ειρήνη. Εύχεται Θεό, εύχεται Χριστό, εύχεται Άγιο Πνεύμα, γιατί Αυτός μόνο είναι το αίτιο και ο χορηγός όλων των αγαθών. Ας μιμηθούμε και εμείς τον  Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που μέσα στις σκήτες και τα μοναστήρια του Αγίου Όρους φώναζε προς τον Ύψιστο: “Θεέ μου φώτισε μου το σκότος”.

Καλή και ευλογημένη Χρονιά σε εσάς και τις οικογένειές σας

Ο εφημέριος σας.