Το διαγώνισμα..

Έρχεται η στιγμή στην ζωή του ανθρώπου που καλείται να δώσει εξετάσεις. Εξετάσεις κάθε μορφής: για το σχολείο, το πανεπιστήμιο, την εργασία μας, την υγεία μας…Και αυτή την διαδικασία την μαθαίνουμε από μικρά παιδιά. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλές φορές μετατρέπονται από μέσο σε αυτοσκοπό.

Στο ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής ακούμε για κάποιες διαφορετικές εξετάσεις. Τις εξετάσεις του εαυτού μας απέναντι στον Δημιουργό μας. Η αντίδραση αναμενόμενη. Και βέβαια μόνο στο άκουσμα της λέξης δυστροπούμε και προσπαθούμε να τις διαγράψουμε σαν να μην υπάρχουν ή σαν να αποτελούν μία φανταστική ιστορία.  Γι’ αυτό και κάποιοι από εμάς αποφασίζουμε να μην ασχοληθούμε.

Η Εκκλησία μας, μία εβδομάδα πριν από την έναρξη της Σαρακοστής, της σωματικής και ψυχικής δηλ. προετοιμασίας μας για την συμμετοχή στα πάθη του Χριστού που οδηγούν στην Ανάστασή Του και στην δική μας αναγέννηση, εορτάζει και μνημονεύει δύο πολύ σοβαρά γεγονότα. Το Σάββατο το αφιερώνει στις ψυχές των κεκοιμημένων αδελφών μας, υπενθυμίζοντας την αδυναμία διαφυγής μας από την φθορά, και την Κυριακή μιλάει για την έσχατη κρίση του Θεού, το “διαγώνισμα” που γράφουμε στον τίτλο μας. Είναι δύο γεγονότα άμεσα συνδεδεμένα μεταξύ τους, αφού το δεύτερο (η κρίση) αποτελεί την συνέχεια του πρώτου.

Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα. Κατά πόσο δηλ. είμαστε έτοιμοι να δώσουμε αυτές τις εξετάσεις. Πότε πραγματικά ασχοληθήκαμε με το τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου να ετοιμαστούμε γι’ αυτή την στιγμή. Μια στιγμή που δεν είναι νομικίστικη, αλλά δεν είναι και απροΰπόθετη. Πολλές φορές μοιάζει σαν να μην ξέρουμε ούτε το θέμα του διαγωνίσματος. Και όμως όλοι καλούμαστε να εξεταστούμε σε αυτό: στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε ότι ο Θεός είναι αγάπη και έλεος, και μέσα από αυτή την αγάπη θα σωθούμε. Κανείς βέβαια δεν διαφωνεί με αυτή την αλήθεια. Εκεί που οφείλουμε να προβληματιστούμε είναι με την απομόνωση ενός μόνο μέρους μίας αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας που ο ίδιος ο Θεός μας έδωσε μέσω του Ευαγγελίου Του. Ότι η αγάπη του Θεού ενώ προσφέρεται προς όλους, δεν μπορεί να τους σώσει όλους γιατί προΰποθέτει και την δική μας συνέργεια και βούληση. Και η συνέργεια αυτή εκφράζεται μέσα από την αγάπη, το “νοιάξιμο”, την βοήθεια, την αλληλεγγύη, την τιμιότητα, τον σεβασμό προς αυτόν που είναι δίπλα μας. Όπως βλέπετε η Εκκλησία μας επαναλαμβάνεται ως προς το θέμα της αγάπης συνέχεια σε σημείο που κάποιος να την θεωρήσει κουραστική. Η επανάληψη αυτή όμως δεν είναι τυχαία. Το ίδιο επαναλαμβανόμενος είναι και ο Κύριος μας. Το κήρυγμα Του μιλάει για την αγάπη, η ζωή Του προσφέρει αγάπη, η σταυρική θυσία Του είναι ο υπερθετικός βαθμός της αγάπης και η συγχωρηρικότητα Του προς το δημιούργημα Του εκφράζει τον ορισμό της αγάπης.

Η έλευση Του για δεύτερη φορά παρουσιάζεται και αυτή αγαπητικά. Προσθέτοντας όμως και άλλο ένα στοιχείο: αυτό της ανταμοιβής προς εκείνους που Τον άκουσαν και για τους οποίους έγινε το πρότυπο τους, το αρχέτυπο συμπεριφοράς.

Ο Θεός δεν ξεχώρισε κανένα από εμάς. Σε όλους έχει στείλει το προσκλητήριο για να εισέλθουμε στην Βασιλεία Του μέσα από την ελεύθερη και οικειοθελή ένωση μας με Αυτόν. Ο δρόμος που μας έδειξε με το παράδειγμα Του είναι γνωστός. Σε εμάς αρκεί να θελήσουμε να Τον ακολουθήσουμε.

Καλή και ευλογημένη εβδομάδα.

+π. Ιωάννης Ψωμάς