Στο Ευαγγέλιο της Κυριακής βλέπουμε ακόμη μία φορά τον Κύριο μας να επεμβαίνει θαυματουργικά για να θεραπεύσει τον παράλυτο που ζητάει την βοήθεια του επιτακτικά και συνάμα παρακλητικά.
Η παραλυτική κατάσταση αποτελεί μία μη φυσιολογική κατάσταση, ανήκουσα στον κόσμο της φθοράς που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε με την αποστασία του και που ως γνώρισμα έχει την σωματική και πνευματική παραλυσία. Η επαφή και η επικοινωνία με την ίδια την ζωή, με τον Χριστό, έρχεται να μετατρέψει όχι μαγικά, όχι σαν μία υπερφυσική δύναμη, αλλά σαν φυσικό αποτέλεσμα της παρουσίας της ίδιας και αληθινής Ζωής την παραλυσία σε υγεία. Και αυτό γιατί δεν δύναται η φθορά να συνεχίσει να υπάρχει όταν έρχεται σε επαφή με την πηγή της ζωής.
Πίσω από την θεραπεία του παραλυτικού εμφανίζεται και παρουσιάζεται μοναδικά η πραγματική Βασιλεία του Θεού, η οποία έρχεται να μας υπενθυμίσει πως ο κόσμος που ζούμε είναι μία έκφανση του, μία παραποιημένη μορφή του, και όχι η αληθινή του διάσταση. Ο Κύριος έρχεται να σταυρωθεί για να αναγεννήσει, να αναδημιουργήσει τον άνθρωπο και όλη την κτίση στην προπτωτική τους κατάσταση, να κάνει τον άνθρωπο αυτό που ήταν, η εικόνα και η ομοίωση του Δημιουργού του. Ο Χριστός μας, μέσα στον οποίο δεν υπάρχει η φθορά και ο θάνατος έρχεται σε επαφή με τον παραλυτικό, με τον κάθε παραλυτικό αυτού του κόσμου και τον θεραπεύει, γιατί δεν μπορεί να σταθεί ο θάνατος και η φθορά δίπλα στην ζωή.
Αντίθετα, η απόρριψη του Χριστού δεν είναι τίποτα παραπάνω από την απόρριψη της ζωής. Η αποδοχή του κόσμου αυτού με την μορφή της ψευδο-επιστημονικής και ψευδο-πνευματικής αυτάρκειας, της εγωιστικής ικανοποίησης του κάθε πάθους, της αποφυγής της προσωπικής μας σταυρικής θυσίας μέσω της αγαπητικής σχέσης προς τον συνάνθρωπο και μέσω της προσφοράς των όλων στον Δημιουργό μας, είναι η αποδοχή της παραλυσίας ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από την πραγματική ζωή.
Σαφώς και δεν υπαινισσόμαστε καμία απόρριψη του κόσμου. Άλλωστε πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο αφού η κτίση είναι το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Εννοούμε όμως την απόρριψη αυτής της μορφής του κόσμου, ως μέσο ικανοποίησης των κάθε λογής διεστραμμένων, υπερήφανων και εγωιστικών προσωπικών ορέξεων του ανθρώπου. Εννοούμε την απόρριψη του κόσμου που μετατρέπει τον κόσμο σε αυτοσκοπό.
Η κτίση μετατρέπεται και μεταφέρεται στην θεία διάσταση της με την προσωπική μας συνέργεια. Σταματάει να αποτελεί τον αυτοσκοπό και γίνεται αγιαστικό μέσο που έχει σκοπό την θέωση μας. Κάθε τι που υπάρχει μέσα σε αυτή υπενθυμίζει και παρουσιάζει τον Τριαδικό Θεό. Η θεραπεία προϋποθέτει καταρχήν την συνειδητοποίηση της πνευματικής παράλυσης, η οποία θεοποιεί την κτίση, μετατρέπει τον Θεό σε δούλο αυτής και καθιστά τον άνθρωπο μία οντότητα που αυτοπραγματώνεται μέσω της κατανάλωσης της.
Η αληθινή διάσταση του κόσμου, όπως αυτή μας προσφέρεται από τον Χριστό, μέσω του Αγίου Πνεύματος, περικλείεται στην φράση που ακούμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Ο άνθρωπος ως ιερέας προσφέρει τον εαυτό του και τον κόσμο σε Αυτόν που του τα έδωσε: στον Δημιουργό του. Προσφέρει την ζωή του, την εργασία του, την χαρά του και όλες τις δυσκολίες του στον Θεό. Γίνεται ο ίδιος ευχαριστιακή Θεία Λειτουργία. Ταυτόχρονα ως Βασιλιάς προσφέρει την ίδια την κτίση που του δόθηκε ως δώρο στον Θεό. Γίνεται ο ίδιος Βασιλιάς, όπου το Βασίλειο του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», με την έννοια όχι της απόρριψης του κόσμου, αλλά της άρνησης του με την μορφή που του έδωσε η αμαρτωλή διάθεση. Όλα τα χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο. Όλα τα αναγέννησε και τα αναδημιούργησε με τον σταυρικό του θάνατο και την ανάσταση Του.
Η θεραπεία δεν είναι απροϋπόθετη. Ούτε και είναι ¨μαγική”. Οι άγιοι μας που θεράπευαν και θεραπεύουν δεν απόκτησαν μία υπερφυσική δύναμη με την έννοια που την ορίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Κατόρθωσαν να ενωθούν με τον Χριστό γιατί αγάπησαν τον Χριστό. Θέλησαν ότι Αυτός θέλει, πίστεψαν ότι Αυτός πιστεύει, αγάπησαν όπως Αυτός αγαπάει. Έγιναν μιμητές του αρχέτυπου. Και ενωνόμενοι με την πηγή της ζωής μπόρεσαν και μπορούν να προσφέρουν ζωή. Γιατί ο Χριστός είναι όλος σε όλα και με τον θάνατο Του και την ανάσταση Του μας χάρισε την δυνατότητα να γίνουμε και εμείς του Χριστού.
«ὥστε μηδεὶς καυχάσθω ἐν ἀνθρώποις· πάντα γὰρ ὑμῶν ἐστιν, εἴτε Παῦλος εἴτε Ἀπολλὼς εἴτε Κηφᾶς εἴτε κόσμος εἴτε ζωὴ εἴτε θάνατος εἴτε ἐνεστῶτα εἴτε μέλλοντα, πάντα ὑμῶν ἐστιν, ὑμεῖς δὲ Χριστοῦ, Χριστὸς δὲ Θεοῦ.»
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this:
Like Loading...
Στο Ευαγγέλιο της Κυριακής βλέπουμε ακόμη μία φορά τον Κύριο μας να επεμβαίνει θαυματουργικά για να θεραπεύσει τον παράλυτο που ζητάει την βοήθεια του επιτακτικά και συνάμα παρακλητικά.
Η παραλυτική κατάσταση αποτελεί μία μη φυσιολογική κατάσταση, ανήκουσα στον κόσμο της φθοράς που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε με την αποστασία του και που ως γνώρισμα έχει την σωματική και πνευματική παραλυσία. Η επαφή και η επικοινωνία με την ίδια την ζωή, με τον Χριστό, έρχεται να μετατρέψει όχι μαγικά, όχι σαν μία υπερφυσική δύναμη, αλλά σαν φυσικό αποτέλεσμα της παρουσίας της ίδιας και αληθινής Ζωής την παραλυσία σε υγεία. Και αυτό γιατί δεν δύναται η φθορά να συνεχίσει να υπάρχει όταν έρχεται σε επαφή με την πηγή της ζωής.
Πίσω από την θεραπεία του παραλυτικού εμφανίζεται και παρουσιάζεται μοναδικά η πραγματική Βασιλεία του Θεού, η οποία έρχεται να μας υπενθυμίσει πως ο κόσμος που ζούμε είναι μία έκφανση του, μία παραποιημένη μορφή του, και όχι η αληθινή του διάσταση. Ο Κύριος έρχεται να σταυρωθεί για να αναγεννήσει, να αναδημιουργήσει τον άνθρωπο και όλη την κτίση στην προπτωτική τους κατάσταση, να κάνει τον άνθρωπο αυτό που ήταν, η εικόνα και η ομοίωση του Δημιουργού του. Ο Χριστός μας, μέσα στον οποίο δεν υπάρχει η φθορά και ο θάνατος έρχεται σε επαφή με τον παραλυτικό, με τον κάθε παραλυτικό αυτού του κόσμου και τον θεραπεύει, γιατί δεν μπορεί να σταθεί ο θάνατος και η φθορά δίπλα στην ζωή.
Αντίθετα, η απόρριψη του Χριστού δεν είναι τίποτα παραπάνω από την απόρριψη της ζωής. Η αποδοχή του κόσμου αυτού με την μορφή της ψευδο-επιστημονικής και ψευδο-πνευματικής αυτάρκειας, της εγωιστικής ικανοποίησης του κάθε πάθους, της αποφυγής της προσωπικής μας σταυρικής θυσίας μέσω της αγαπητικής σχέσης προς τον συνάνθρωπο και μέσω της προσφοράς των όλων στον Δημιουργό μας, είναι η αποδοχή της παραλυσίας ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από την πραγματική ζωή.
Σαφώς και δεν υπαινισσόμαστε καμία απόρριψη του κόσμου. Άλλωστε πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο αφού η κτίση είναι το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Εννοούμε όμως την απόρριψη αυτής της μορφής του κόσμου, ως μέσο ικανοποίησης των κάθε λογής διεστραμμένων, υπερήφανων και εγωιστικών προσωπικών ορέξεων του ανθρώπου. Εννοούμε την απόρριψη του κόσμου που μετατρέπει τον κόσμο σε αυτοσκοπό.
Η κτίση μετατρέπεται και μεταφέρεται στην θεία διάσταση της με την προσωπική μας συνέργεια. Σταματάει να αποτελεί τον αυτοσκοπό και γίνεται αγιαστικό μέσο που έχει σκοπό την θέωση μας. Κάθε τι που υπάρχει μέσα σε αυτή υπενθυμίζει και παρουσιάζει τον Τριαδικό Θεό. Η θεραπεία προϋποθέτει καταρχήν την συνειδητοποίηση της πνευματικής παράλυσης, η οποία θεοποιεί την κτίση, μετατρέπει τον Θεό σε δούλο αυτής και καθιστά τον άνθρωπο μία οντότητα που αυτοπραγματώνεται μέσω της κατανάλωσης της.
Η αληθινή διάσταση του κόσμου, όπως αυτή μας προσφέρεται από τον Χριστό, μέσω του Αγίου Πνεύματος, περικλείεται στην φράση που ακούμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Ο άνθρωπος ως ιερέας προσφέρει τον εαυτό του και τον κόσμο σε Αυτόν που του τα έδωσε: στον Δημιουργό του. Προσφέρει την ζωή του, την εργασία του, την χαρά του και όλες τις δυσκολίες του στον Θεό. Γίνεται ο ίδιος ευχαριστιακή Θεία Λειτουργία. Ταυτόχρονα ως Βασιλιάς προσφέρει την ίδια την κτίση που του δόθηκε ως δώρο στον Θεό. Γίνεται ο ίδιος Βασιλιάς, όπου το Βασίλειο του δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», με την έννοια όχι της απόρριψης του κόσμου, αλλά της άρνησης του με την μορφή που του έδωσε η αμαρτωλή διάθεση. Όλα τα χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο. Όλα τα αναγέννησε και τα αναδημιούργησε με τον σταυρικό του θάνατο και την ανάσταση Του.
Η θεραπεία δεν είναι απροϋπόθετη. Ούτε και είναι ¨μαγική”. Οι άγιοι μας που θεράπευαν και θεραπεύουν δεν απόκτησαν μία υπερφυσική δύναμη με την έννοια που την ορίζουμε και την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Κατόρθωσαν να ενωθούν με τον Χριστό γιατί αγάπησαν τον Χριστό. Θέλησαν ότι Αυτός θέλει, πίστεψαν ότι Αυτός πιστεύει, αγάπησαν όπως Αυτός αγαπάει. Έγιναν μιμητές του αρχέτυπου. Και ενωνόμενοι με την πηγή της ζωής μπόρεσαν και μπορούν να προσφέρουν ζωή. Γιατί ο Χριστός είναι όλος σε όλα και με τον θάνατο Του και την ανάσταση Του μας χάρισε την δυνατότητα να γίνουμε και εμείς του Χριστού.
«ὥστε μηδεὶς καυχάσθω ἐν ἀνθρώποις· πάντα γὰρ ὑμῶν ἐστιν, εἴτε Παῦλος εἴτε Ἀπολλὼς εἴτε Κηφᾶς εἴτε κόσμος εἴτε ζωὴ εἴτε θάνατος εἴτε ἐνεστῶτα εἴτε μέλλοντα, πάντα ὑμῶν ἐστιν, ὑμεῖς δὲ Χριστοῦ, Χριστὸς δὲ Θεοῦ.»
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this: