Ο Σταυρός μου, η Χαρά μου!

Εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως αδελφοί. Χαίρετε εν Κυρίω. Εορτάζουμε την πιο παράδοξη ημέρα του έτους: την ημέρα που το ανθρώπινο γένος σκότωσε τον Θεό του και που ο Θεός  του το ανταπέδωσε με την λύτρωση και την σωτηρία του. Χαίρετε και πάλι χαίρετε γιατί από την ημέρα της σταυρώσεως του Χριστού ξημέρωσε η χαρά και η ευλογία σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η χαρά είναι και η αποστολή της Εκκλησίας μας. Η μετάδοση όχι ενός μηνύματος και μίας υπενθύμισης ενός γεγονότος αλλά η βίωση του γεγονότος αυτού μέσα στην καθημερινότητα αυτού του κόσμου. Η χαρά αυτή είναι αυθεντική και μοναδική γιατί δεν εξαρτάται σε τίποτα από τον κόσμο τούτο, και δεν αποτελεί ανταμοιβή σε τίποτα από ότι κάναμε ή κάνουμε.  Είναι μία χαρά δώρο, είναι χάρισμα. Είναι το χάρισμα της αποκατάστασης της σχέσης μας με τον Θεό. Γιατί όμως με τον Σταυρό θα αναρωτηθούμε. Γιατί έπρεπε να επέλθει τέτοια βίαια ανατροπή; Η απάντηση είναι απλή: γιατί ο Σταυρός ήταν και ο τρόπος δημιουργίας του ανθρώπου.

Όπως πολύ ωραία περιγράφει και ένας παπαδάσκαλος, με το Σταυρό δημιουργήθηκε ο άνθρωπος από το Θεό. Σταυροειδής και η αποστολή του . Να εφαρμόζει δηλαδή το θέλημα του Θεού, που κατά την εφαρμογή του είναι σταυρός. Γιατί έχει δυο διαστάσεις. Μια κάθετη και μια οριζόντια. Υπακοή στο Θεό, η κάθετη. Αγάπη στον συνάνθρωπο, η οριζόντια. Έπρεπε να γίνει ο άνθρωπος ένας σταυρός. Σταυρός αγιότητας με την εφαρμογή της διπλής αυτής εντολής του Θεού. Τα πόδια του να πατούν στη γη κι όλη του η ύπαρξη να κατευθύνεται κάθετα στο Θεό. Συγχρόνως να απλώνει τα χέρια του και να αγκαλιάζει όλους τους συν-ανθρώπους του, όλο τον κόσμο. Έτσι θα πραγματοποιείτο η διπλή αποστολή του ανθρώπου: η αγιότητα και η κοινωνικότητά του. Θα σχηματιζόταν η τομή των δύο αυτών διαστάσεων, της ένθεης ζωής του ανθρώπου και η αγάπη κατά το σχήμα του Ευαγγελίου. Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου (κάθετη διάσταση) και τον πλησίον σου ως σεαυτόν (οριζόντια διάσταση).

Μέσα στον παράδεισο ο Αδάμ με την παρακοή καταργεί την κατακόρυφη διάσταση του σταυρού. Έξω από τον παράδεισο καταστρέφει ο Κάιν την οριζόντια, με την αδικία, σκοτώνοντας τον αδερφό του.

Και έρχεται ο Χριστός και αποκαθιστά τον άνθρωπο στη σχέση του με το Θεό και τον συν-άνθρωπό του. Όπως σταυροειδώς απομακρύνθηκε ο κόσμος από το Θεό, το ίδιο σταυροειδώς σώζει ο Χριστός τον κόσμο. Παραδίδει τον εαυτό Του ολοκληρωτικά στο θέλημα του Πατέρα Του και αποκαθιστά την κάθετη διάσταση. Αγκαλιάζει τους σταυρωτές του με το περίφημο: ‘’Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι’’ και ξαναστήνει και το οριζόντιο δοκάρι.

Δεν υπάρχει Χριστός και Εκκλησία χωρίς Σταυρό. Δεν υπάρχει αληθινή ζωή χωρίς Σταυρό. Αυτός είναι που μας οδηγεί προς τον ουράνιο Πατέρα. Για να αναστηθείς πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Να πεθάνεις βαπτισματικά πάνω στο Σταυρό. Να παραδοθείς ολοκληρωτικά στον Θεό, όχι όμως μεμψίμοιρα και κακομοίρικα αλλά με χαρά και ευλογία. Γιατί πλέον γνωρίζουμε. Είμαστε κοινωνοί και συμμέτοχοι της Βασιλείας του Θεού. Τον συναντάμε σε κάθε Θεία Ευχαριστία, και μαρτυρούμε την παρουσία Του σε όλη την κτίση και σε όλα τα κτίσματα. Γιατί ο Θεός είναι όλος σε όλα. Είναι δίπλα μας, είναι μέσα μας είναι η ζωή μας και η χαρά μας. Γι’ αυτό κατέβηκε ο Θεός στην γη. Για να μας κάνει Θεούς κατά Χάρη.

Χρόνια Πολλά!

π. Ιωάννης Ψωμάς