Η επιστροφή στην κανονικότητα

Μία ακόμη Σαρακοστή, μία Μ.Εβδομάδα, μία ακόμη Ανάσταση έλαβε τέλος. Η αυλαία έπεσε, και τα πάντα γυρνάνε ξανά στην “κανονικότητα” τους. Φάγαμε και το πολυπόθητο αρνί όσοι νηστέψαμε για 40 ημέρες και κομπάζουμε σαν τα παγώνια ότι “μόνο έτσι καταλαβαίνεις το Πάσχα.”  Κάνουμε δε και ενδόμυχα την σκέψη ότι είμαστε καλύτεροι και από τους άλλους που δεν νήστεψαν. Όσο για τους “άλλους”, αυτοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσα από την ανυπαρξία οποιασδήποτε προσπάθειας νηστείας, οχυρωμένοι πίσω από το πολυφορεμένο “αυτά είναι για τους παπάδες”.

Αλήθεια, άλλαξε τίποτα μέσα μας μετά από αυτές τις άγιες ημέρες ή μήπως απλά εκπληρώσαμε το εκκλησιαστικό μας καθήκον (για όσους το εκπλήρωσαν); Εξακολουθούμε και σήμερα να είμαστε “εμείς” και οι “άλλοι”, οι νηστεύσαντες και οι μη νηστεύσαντες, οι θρησκευόμενοι και οι άπιστοι; Μα, αν γι’ αυτό τον λόγο έπαθε ο Κύριος, για να μας κατατάξει δηλαδή σε κατηγορίες και για να μας βάλλει ταμπέλες τότε κακώς έπαθε (ο Θεός να με συγχωρήσει). Είχαμε αυτές τις ταμπέλες και πριν την ενσάρκωσή Του, το Πάθος Του και την Ανάσταση Του. Είχαμε και θρησκείες και θρησκευτικότητα. Το νόημα όλων όσων ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες είναι η διάλυση και το γκρέμισμα όλων αυτών των συμβατικών ορίων, με τον τρόπο που εμείς τα φανταζόμαστε.

Και για να γίνω πιο σαφής: κατά κανένα τρόπο αντιτίθεμαι ούτε στη νηστεία, ούτε στη θρησκεία, όπως αυτά μας τα καθόρισαν οι Άγιοι Πατέρες μας. Είμαι όμως κάθετα αντίθετος στον τρόπο που τα ερμηνεύουμε στην πραγματικότητα μας. Αρνούμαι πεισματικά να μετατρέψω το μέσο σε αυτοσκοπό. Αρνούμαι να δω τη νηστεία σαν την εκπλήρωση της δικής μου εγωιστικής ικανοποίησης ότι “κάτι έκανα καλύτερα από τους άλλους.” Αρνούμαι να δω την εξομολόγηση ως μία κατάθεση των ανησυχιών μου σε ένα “ψυχολόγο” που τυγχάνει να φοράει ράσα και που θα προσπαθήσει να μου επιβεβαιώσει το αυτονόητο της αγάπης του Θεού με την έννοια του “ναι σε όλα”. Αρνούμαι να προσεγγίσω το Άγιο Ποτήριο της Θείας Κοινωνίας με την αίσθηση ότι είναι το βραβείο που κέρδισα επειδή είμαι καλός χριστιανός, ή ακόμα χειρότερα ότι είναι απρουπόθετο και ότι τέλος πάντων είναι ένα ακόμη από τα δικαιώματα μου και δεν έχω ανάγκη κανέναν για να μου δώσει την άδεια του για να μεταλάβω.  Αρνούμαι τέλος να φέρω τον Χριστό στην δική μου λογική και να Τον προσαρμόσω στα θέλω και τα πρέπει μου, αποφεύγοντας να Τον γνωρίσω.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με άπειρα “αρνούμαι”, αλλά ο σκοπός δεν είναι να γεμίσω τον υπαρξιακό μας κάδο με ενοχές και αρνητισμούς. Όλες αυτές τις ημέρες η Εκκλησία μας έδωσε την ευκαιρία όχι απλά να ξαναφέρουμε στην μνήμη μας τα ιστορικά γεγονότα του Πάθους και της Ανάστασης του Κυρίου αλλά να γευτούμε την δική μας ανάσταση μέσα από το σταύρωση των λογικοφανών θέλω μας. Μέσα από την κατάργηση των “δικαιωμάτων” μας που καταπατούν και συνθλίβουν κάθε έννοια αγάπης, συγωρητικότητας, ανεκτικότητας και υπομονής. Άραγε μας λέει τίποτα το “Χριστός Ανέστη” που φωνάζουμε μετά την ακολουθία της Ανάστασης; Η μήπως και αυτό αντικαταστάθηκε με το “χρόνια πολλά”, “υγεία πάνω από όλα”, και όλα τα άλλα που συνηθίζουμε να λέμε όταν πάμε για να γιορτάσουμε μία γιορτή όπως τα γενέθλια ενός φίλου μας; Ακόμα και μέσα από τα πιο επίσημα χείλη, στα δελτία ειδήσεων, στο επίσημο κράτος ακούμε μόνο ένα χλιαρό “χρόνια πολλά.” Με ποια δικαιολογία και υπό ποια έννοια αντικαταστήσαμε την ομολογία της πίστεως μας με ένα “χρόνια πολλά;” Το “Χριστός Ανέστη” εκτός από ομολογία πίστεως, είναι η Ζωή η ίδια. Χωρίς την Ανάσταση Του δεν θα υπήρχε η δυνατότητα της δικής μας ανάστασης.  Δεν θα υπήρχε η δυνατότητα υπέρβασης της φθοράς και η κοινωνία με τον Θεό ως σώμα Του. Δεν θα υπήρχε η δυνατότητα του να γευτούμε την πραγματική Ζωή από τώρα, από σήμερα, όχι μετά από ένα μελλοντικό σωματικό θάνατο.

Εις πείσμα όλων ο Χριστός αναστήθηκε. Και ανασταίνεται σε κάθε Θεία Ευχαριστία, για να μας δώσει την ευκαιρία να αναστηθούμε και εμείς. Ο θάνατος καταργήθηκε όχι συμβολικά αλλά πραγματικά. Μόνο όμως αν εμείς το επιθυμήσουμε. Ας αναλογιστούμε τι ήταν το Άγιο Πάσχα για εμάς. Ας σκεφτούμε ποια η πραγματικότητα του στην ζωή μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!

π. Ιωάννης Ψωμάς