Η κατάρρευση της μητρότητας στο βωμό του δικαιώματος και της αυτοδιάθεσης

Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που απαρτίζουν την ελληνική κοινωνία μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με το πρότυπο της μάνας. Πόσες γενιές Ελλήνων ποιητών, διανοουμένων, αλλά και απλών καθημερινών ανθρώπων δεν ύμνησαν την μητέρα ως πρόσωπο και καθοριστικό φορέα της υγιούς ψυχοσωματικής ανάπτυξης του ανθρώπου; Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε και ότι όλα τα παιδιά μεγάλωσαν υγιώς. Αντιθέτως πολλά προβλήματα δημιουργήθηκαν, τα οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, ως αποτέλεσμα μία λανθασμένης ανατροφής, βασισμένης κυρίως στην μονόπλευρη προσφορά υλικών αγαθών,  σαφώς απομακρυσμένης από από οιουδήποτε είδους πνευματικής τροφής και ειδικά θρησκευτικής.

Σήμερα, στον βωμό της ελεύθερης αυτοδιάθεσης του ανθρώπου καθώς και στην εγωιστική ικανοποίηση των δικαιωμάτων του, δώσαμε την χαριστική βολή στην πανανθρώπινη αξία της μητρότητας και στον φορέα αυτής που από δημιουργίας του ανθρωπίνου γένους ήταν η γυναίκα. Άραγε με ποιό κριτήριο αποφασίσαμε να νομοθετήσουμε την δυνατότητα υιοθεσίας μικρών παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια; Μην περιοριζόμενος στην θρησκευτική πλευρά του θέματος αναρωτιέμαι ποιες επιστημονικές – ιατρικές μελέτες έγιναν πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και ποια η γνώμη των ψυχιάτρων – επιστημόνων σε ότι αφορά τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης πάνω στην ομαλή ανάπτυξη της ψυχοσύνθεσης του παιδιού; Φοβάμαι ότι ούτε μελέτες ελήφθησαν υπόψιν αλλά ούτε και ο επιστημονικός – ιατρικός κόσμος ήλθε να δώσει μία επίσημη τοποθέτηση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, τα αποτελέσματα του οποίου δεν θα τα ζήσουν μόνο οι ψηφίσαντες αλλά όλοι μας στις μελλοντικές γενιές.

Απούσα η Ελληνική κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της πάνω σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Απούσα μέσα στην αδιαφορία της αλλά και για να μην χαρακτηριστεί φοβική, ρατσιστική, οπισθοδρομική. Που είναι οι ενώσεις γυναικών, οι ενώσεις προστασίας της μητρότητας και ποια η θέση τους πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα; Το θέμα δεν είναι ούτε μόνο επιστημονικό, ούτε κοινωνικό, ούτε πολιτισμικό ούτε θρησκευτικό αλλά βαθιά οντολογικό. Αφορά στην ανθρώπινη ύπαρξη και δυστυχώς σε άτομα, που λόγω ηλικίας δεν δύναται να υπερασπιστούν το δικό τους ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή. Γιατί ζωή είναι ότι περιλαμβάνεται γύρω και μέσα σε αυτή, και ειδικά η ανατροφή και το μεγάλωμα. Αντιμετωπίσαμε τα παιδιά μας σαν λόυτρινα αρκουδάκια, η απόκτηση των οποίων είναι δικαίωμα. Σταματήσαμε για άλλη μια φορά στο “απόκτημα” και στο “δικαίωμα” χωρίς να προσεγγίσουμε ένα τόσο σημαντικό θέμα με την αρμόζουσα σοβαρότητα.

Ο ίδιος ο Θεός, ο δημιουργός ορατών και αοράτων, ο χορηγός της ζωής, ενσαρκώθηκε μέσα από το πανάμωμο σώμα γυναικός. Μεγάλωσε ανθρωπίνως με την Μητέρα δίπλα Του, ζώντας μέσα στην στοργική της αγκαλιά, τρεφόμενος από την μοναδική της φροντίδα. Μία φροντίδα γυναίκας, καθ’ όλα ίσης με τον άνδρα αλλά και τόσο διαφορετικής από αυτόν.

Κανείς δεν αρνήθηκε την ισότητα ανδρός και γυναικός. Αλλά ταυτόχρονα όλοι μας οφείλουμε να αποδεχτούμε την διαφορετικότητα μας και την συμπληρωματικότητα μας. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Είτε θέλουμε, είτε όχι έτσι πλαστήκαμε. Ο ένας, ισότιμο μέλος με τον άλλον, αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Μας χάρισε ο Δημιουργός μας την δυνατότητα της συνδημιουργίας και ταυτόχρονα την χαρά αυτής.  Μέσα από αυτή, εξελισόμαστε και αναπτυσσόμαστε, με γνώμονα την συμπληρωματική αγάπη, κέντρο της οποίας είναι ο Θεός.  Ακόμα και αν αρνούμαστε να Τον πιστέψουμε και να Τον αποδεκτούμε στην ζωή μας οφείλουμε να σεβαστούμε τους φυσικούς νόμους.

Φοβάμαι ότι τα χειρότερα δεν ήρθαν. Τα αποτελέσματα των επιλογών μας θα τα δούμε στο μέλλον. Αυτό που με φοβίζει όμως πολύ περισσότερο είναι η επιβολή των ολίγων και η σιωπή ή αδιαφορία των πολλών.

π. Ιωάννης Ψωμάς