Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ένα Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όπως αυτό της σημερινής Κυριακής, όχι μόνο μεταφερόμαστε σε μία άλλη εποχή αλλά νοιώθουμε ότι ακούμε για γεγονότα φανταστικά ή απλά παραβολικά. Έχουμε τονίσει ότι τα Ευαγγελικά αναγνώσματα, ούτε τυχαία επελέγησαν από την Εκκλησία μας, αλλά πολύ περισσότερο, πίσω από τις λέξεις κρύβουν ένα πραγματικά μοναδικό θεολογικό περιεχόμενο που δεν είναι θεωρητικό αλλά αφορά την κάθε πραγματικότητα, πολύ δε περισσότερο την σημερινή.
Ας δούμε όμως σύντομα τι περιγράφει το Ευαγγέλιο μας σήμερα. Διαβάζουμε για την συνάντηση ενός δαιμονισμένου ανθρώπου με τον Κύριο μας, στην χώρα των Γεργεσηνών. Δαιμονισμένος ονομάζεται ο άνθρωπος μέσα στον οποίο κατοικούν δαιμόνια. Μάλιστα δε ήταν τόσο πολλά τα δαιμόνια, που όταν ρώτησε ο Κύριος μας το όνομα του δαιμονισμένου ανθρώπου, αυτά απάντησαν με την φωνή του ότι ονομάζονται “λεγεών”. Λεγεώνα στον Ρωμαϊκό στρατό ήταν μία δύναμη που αποτελείτο από 6000 άνδρες. Τόσα λοιπόν πολλά ήταν τα δαιμόνια που κατοικούσαν στην ψυχή του ανθρώπου αυτού (ο αριθμός βέβαια είναι ενδεικτικός). Μετά από μία σύντομη συνομιλία με τον Χριστό, που θα δούμε στην συνέχεια, τα δαιμόνια φεύγουν από τον άνθρωπο και εισέρχονται σε μία παρακείμενη αγέλη χοίρων. Οι χοίροι, με το που εισέρχονται μέσα τους τα δαιμόνια, τρέχουν και πέφτουν στον γκρεμό. Όταν το γεγονός μαθαίνεται από τους κατοίκους της πόλης, εμφανίζονται οι κάτοικοι μπροστά στον Χριστό και του ζητούν να εγκαταλείψει την πόλη τους, φοβούμενοι μην πάθουν χειρότερο κακό.
Μένοντας στην επιφάνεια του Ευαγγελίου, και διαβάζοντας το απρόσεκτα, καταλήγουμε στο φαινομενικό συμπέρασμα ότι μιλάει για κάποια δαιμόνια και το κακό που προκαλούν στον άνθρωπο, αλλά και για την υπερφυσική δύναμη του Χριστού μας. Είναι όμως έτσι; Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.
Η χώρα των Γεργεσηνών ήταν μία πόλη ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού, στην οποία διέμεναν κατά πάσα πιθανότητα όχι Ιουδαίοι, δηλ. άνθρωποι που δεν πίστευαν στον Θεό. Ο άνθρωπος με τον οποίο έρχεται σε επαφή ο Κύριος μας ονομάζεται “δαιμονισμένος”. Και οι τρεις Ευαγγελιστές των συνοπτικών Ευαγγελίων χρησιμοποιούνε ακριβώς τον ίδιο όρο. Δεν μιλάνε για κάποια ψυχοπαθολογική κατάσταση ή για μία πνευματική διαταραχή, αλλά για “δαιμόνια”. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δαιμονίστηκε, ούτε και αναφέρεται πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο ποιες οι αμαρτίες που οδηγούν σε αυτή την κατάσταση. Δαιμονισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την κατοικία στην ψυχή μας, αντί του Αγίου Πνεύματος, των δαιμόνων. Με άλλα λόγια, κάποιες πράξεις μας οδηγούν το Άγιο Πνεύμα να φύγει από εμάς και αντί αυτού να εισέλθουν στη ψυχή δαίμονες. Οι δαίμονες είναι υπαρκτά δημιουργήματα του Θεού που ενώ είχαν αρχικά πλαστεί ως άγγελοι φωτός, ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην παρακοή του προς τον Θεό και εξέπεσαν του αγγελικού αξιώματος. Σκοπός τους είναι η καταστροφή του ανθρώπου, ψυχική και σωματική. Βλέπουμε λοιπόν στον πρώτο κομμάτι την ύπαρξη των δαιμόνων, ως υπαρκτών δημιουργημάτων, άυλων, που έχουν την δυνατότητα κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να εισέλθουν στην ψυχή του ανθρώπου. Τονίζουμε πάλι ότι ο δαιμονισμός δεν είναι μία ψυχοπαθολογική κατάσταση αλλά μία πραγματικότητα όπως αυτή περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές.
Το δεύτερο σημείο που μαθαίνουμε από το Ευαγγέλιο είναι η αδυναμία των δαιμόνων, αλλά και το γεγονός ότι αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Υιό του Θεού. Μέχρι και τα δαιμόνια έχουν αυτή την γνώση! Μπροστά στην παντοδυναμία του Δημιουργού τους προσεύχονται! Παρακαλούν τον Χριστό να μην τους βασανίσει:
“τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;”
Το τρίτο σημείο που ξεχωρίζουμε είναι ότι ζητάνε από τον Χριστό να τους επιτρέψει να πάνε σε παρακείμενη αγέλη χοίρων. Δηλώνουν με αυτό τον τρόπο τους ότι προτιμάνε να εγκατασταθούν σε έμβια όντα παρά να επιστρέψουν στην “άβυσσο.”
“εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων.”
Η απάντηση του Χριστού είναι απλή: “Πηγαίνετε.” Εισερχόμενα δε αυτά στους χοίρους τους μετατρέπουν σε αφηνιασμένα ζώα τα οποία γκρεμίζονται στον γκρεμό. Ας μείνουμε λίγο περισσότερο στο σημείο αυτό. Η θετική απάντηση του Χριστού σε μία απαιτητική προσευχή έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή, τον θάνατο. Μήπως πολλές φορές συμβαίνει κάτι παρόμοιο και με εμάς τους ανθρώπους; Πόσο συχνά δεν παρακαλούμε τον Κύριο επιτακτικά να γίνει το θέλημα μας, για κάτι που λογικοφανώς μπορεί να θεωρείται σωστό και λογικό; Ο καλός Θεός μέσα στην άπειρη αγάπη Του και πρόνοια Του για το πλάσμα Του γνωρίζει αν πρέπει να μας δώσει κάτι ή όχι. Όταν εμείς παρακαλούμε εγωιστικά και επιτακτικά, ίσως να οδηγήσουμε την αγάπη του Θεού να μας δώσει τελικά αυτό που θέλουμε, ακόμα και αν δεν είναι για το καλό μας. Τα δε αποτελέσματα τα “θερίζουμε” μετά και συνήθως είναι αποκαρδιωτικά. Ας προσέξουμε λοιπόν τι ζητάμε και τον τρόπο με τον οποίο το ζητάμε ώστε ένα “Πηγαίνετε” του Κυρίου να μην μας οδηγήσει στην καταστροφή. Ας μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον Χριστό μας για όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας.
Συνεχίζοντας το ανάγνωσμα παρατηρούμε και κάτι άλλο, ακόμα πιο συγκλονιστικό. Όταν οι κάτοικοι μαθαίνουν το γεγονός, τρέχουν να συναντήσουν τον Χριστό μας και να τον παρακαλέσουν να φύγει για να μην πάθουν μεγαλύτερο κακό από αυτό που τους βρήκε χάνοντας τα ζώα τους. Κατά αντίστοιχη αναλογία παρόμοια συμπεριφορά συναντούμε στον σημερινό άνθρωπο. Όταν έρχεται ο Χριστός στην ζωή μας, έρχεται να ανατρέψει και να ξαναχτίσει, όχι απλά να ανακαινίσει. Αυτό το “ξαναχτίσιμο” μας ξεβολεύει, μας βγάζει από την νομιζόμενη βολή και ασφάλεια μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα παιδί μίας τυπικής οικογένειας της σημερινής μας κοινωνίας. Η οικογένεια εκτελεί τυπικά τα εκκλησιαστικά της καθήκοντα – κάποιες Κυριακές τον χρόνο στην Εκκλησία (όχι πολλές γιατί υπάρχουν και άλλες υποχρεώσεις), επιφανειακή πίστη, νηστεία την Μεγάλη Εβδομάδα κ.λπ. Συμβουλεύει δε τα παιδιά να είναι Χριστιανοί αλλά ως ένα ορισμένο σημείο. Μην γίνουν και παπάδες! Όταν λοιπόν το παιδί αυτής της οικογένειας, με κάποιο τρόπο συναντήσει τον Χριστό και αποφασίσει να αλλάξει την ζωή του, ακολουθώντας πραγματικά τον Χριστό, εκκλησιαζόμενος, εξομολογούμενος σε τακτική βάση, τότε έρχεται ο Χριστός να γίνει σημείο αντιλεγόμενο στην ίδια την οικογένεια που μεγάλωσε το παιδί. Εκεί ξεκινούν και οι αντιδράσεις που στόχο έχουν να επιστρέψουν το παιδί στην “κανονικότητα” της κοσμικής ζωής που όλοι κάνουμε, με τον φόβο να μην γίνει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “θεούσης”. Η λύση στο πρόβλημα γίνεται πρόβλημα.
Τελειώνοντας το Ευαγγελικό ανάγνωσμα παρατηρούμε ότι ο Χριστός φεύγει από την πόλη των Γεργεσηνών και σύμφωνα με την παράδοση δεν επέστρεψε ποτέ ξανά πίσω. Ας προσευχηθούμε να μην ζητήσουμε και εμείς από τον Χριστό με την συμπεριφορά μας να φύγει από την ζωή μας, γιατί όταν θα Τον ξαναζητήσουμε, ίσως να μην γυρίσει όταν εμείς το θελήσουμε!
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this:
Like Loading...
Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ένα Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όπως αυτό της σημερινής Κυριακής, όχι μόνο μεταφερόμαστε σε μία άλλη εποχή αλλά νοιώθουμε ότι ακούμε για γεγονότα φανταστικά ή απλά παραβολικά. Έχουμε τονίσει ότι τα Ευαγγελικά αναγνώσματα, ούτε τυχαία επελέγησαν από την Εκκλησία μας, αλλά πολύ περισσότερο, πίσω από τις λέξεις κρύβουν ένα πραγματικά μοναδικό θεολογικό περιεχόμενο που δεν είναι θεωρητικό αλλά αφορά την κάθε πραγματικότητα, πολύ δε περισσότερο την σημερινή.
Ας δούμε όμως σύντομα τι περιγράφει το Ευαγγέλιο μας σήμερα. Διαβάζουμε για την συνάντηση ενός δαιμονισμένου ανθρώπου με τον Κύριο μας, στην χώρα των Γεργεσηνών. Δαιμονισμένος ονομάζεται ο άνθρωπος μέσα στον οποίο κατοικούν δαιμόνια. Μάλιστα δε ήταν τόσο πολλά τα δαιμόνια, που όταν ρώτησε ο Κύριος μας το όνομα του δαιμονισμένου ανθρώπου, αυτά απάντησαν με την φωνή του ότι ονομάζονται “λεγεών”. Λεγεώνα στον Ρωμαϊκό στρατό ήταν μία δύναμη που αποτελείτο από 6000 άνδρες. Τόσα λοιπόν πολλά ήταν τα δαιμόνια που κατοικούσαν στην ψυχή του ανθρώπου αυτού (ο αριθμός βέβαια είναι ενδεικτικός). Μετά από μία σύντομη συνομιλία με τον Χριστό, που θα δούμε στην συνέχεια, τα δαιμόνια φεύγουν από τον άνθρωπο και εισέρχονται σε μία παρακείμενη αγέλη χοίρων. Οι χοίροι, με το που εισέρχονται μέσα τους τα δαιμόνια, τρέχουν και πέφτουν στον γκρεμό. Όταν το γεγονός μαθαίνεται από τους κατοίκους της πόλης, εμφανίζονται οι κάτοικοι μπροστά στον Χριστό και του ζητούν να εγκαταλείψει την πόλη τους, φοβούμενοι μην πάθουν χειρότερο κακό.
Μένοντας στην επιφάνεια του Ευαγγελίου, και διαβάζοντας το απρόσεκτα, καταλήγουμε στο φαινομενικό συμπέρασμα ότι μιλάει για κάποια δαιμόνια και το κακό που προκαλούν στον άνθρωπο, αλλά και για την υπερφυσική δύναμη του Χριστού μας. Είναι όμως έτσι; Ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.
Η χώρα των Γεργεσηνών ήταν μία πόλη ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού, στην οποία διέμεναν κατά πάσα πιθανότητα όχι Ιουδαίοι, δηλ. άνθρωποι που δεν πίστευαν στον Θεό. Ο άνθρωπος με τον οποίο έρχεται σε επαφή ο Κύριος μας ονομάζεται “δαιμονισμένος”. Και οι τρεις Ευαγγελιστές των συνοπτικών Ευαγγελίων χρησιμοποιούνε ακριβώς τον ίδιο όρο. Δεν μιλάνε για κάποια ψυχοπαθολογική κατάσταση ή για μία πνευματική διαταραχή, αλλά για “δαιμόνια”. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δαιμονίστηκε, ούτε και αναφέρεται πουθενά μέσα στο Ευαγγέλιο ποιες οι αμαρτίες που οδηγούν σε αυτή την κατάσταση. Δαιμονισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την κατοικία στην ψυχή μας, αντί του Αγίου Πνεύματος, των δαιμόνων. Με άλλα λόγια, κάποιες πράξεις μας οδηγούν το Άγιο Πνεύμα να φύγει από εμάς και αντί αυτού να εισέλθουν στη ψυχή δαίμονες. Οι δαίμονες είναι υπαρκτά δημιουργήματα του Θεού που ενώ είχαν αρχικά πλαστεί ως άγγελοι φωτός, ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην παρακοή του προς τον Θεό και εξέπεσαν του αγγελικού αξιώματος. Σκοπός τους είναι η καταστροφή του ανθρώπου, ψυχική και σωματική. Βλέπουμε λοιπόν στον πρώτο κομμάτι την ύπαρξη των δαιμόνων, ως υπαρκτών δημιουργημάτων, άυλων, που έχουν την δυνατότητα κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να εισέλθουν στην ψυχή του ανθρώπου. Τονίζουμε πάλι ότι ο δαιμονισμός δεν είναι μία ψυχοπαθολογική κατάσταση αλλά μία πραγματικότητα όπως αυτή περιγράφεται από τους Ευαγγελιστές.
Το δεύτερο σημείο που μαθαίνουμε από το Ευαγγέλιο είναι η αδυναμία των δαιμόνων, αλλά και το γεγονός ότι αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Υιό του Θεού. Μέχρι και τα δαιμόνια έχουν αυτή την γνώση! Μπροστά στην παντοδυναμία του Δημιουργού τους προσεύχονται! Παρακαλούν τον Χριστό να μην τους βασανίσει:
“τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;”
Το τρίτο σημείο που ξεχωρίζουμε είναι ότι ζητάνε από τον Χριστό να τους επιτρέψει να πάνε σε παρακείμενη αγέλη χοίρων. Δηλώνουν με αυτό τον τρόπο τους ότι προτιμάνε να εγκατασταθούν σε έμβια όντα παρά να επιστρέψουν στην “άβυσσο.”
“εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων.”
Η απάντηση του Χριστού είναι απλή: “Πηγαίνετε.” Εισερχόμενα δε αυτά στους χοίρους τους μετατρέπουν σε αφηνιασμένα ζώα τα οποία γκρεμίζονται στον γκρεμό. Ας μείνουμε λίγο περισσότερο στο σημείο αυτό. Η θετική απάντηση του Χριστού σε μία απαιτητική προσευχή έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή, τον θάνατο. Μήπως πολλές φορές συμβαίνει κάτι παρόμοιο και με εμάς τους ανθρώπους; Πόσο συχνά δεν παρακαλούμε τον Κύριο επιτακτικά να γίνει το θέλημα μας, για κάτι που λογικοφανώς μπορεί να θεωρείται σωστό και λογικό; Ο καλός Θεός μέσα στην άπειρη αγάπη Του και πρόνοια Του για το πλάσμα Του γνωρίζει αν πρέπει να μας δώσει κάτι ή όχι. Όταν εμείς παρακαλούμε εγωιστικά και επιτακτικά, ίσως να οδηγήσουμε την αγάπη του Θεού να μας δώσει τελικά αυτό που θέλουμε, ακόμα και αν δεν είναι για το καλό μας. Τα δε αποτελέσματα τα “θερίζουμε” μετά και συνήθως είναι αποκαρδιωτικά. Ας προσέξουμε λοιπόν τι ζητάμε και τον τρόπο με τον οποίο το ζητάμε ώστε ένα “Πηγαίνετε” του Κυρίου να μην μας οδηγήσει στην καταστροφή. Ας μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον Χριστό μας για όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή μας.
Συνεχίζοντας το ανάγνωσμα παρατηρούμε και κάτι άλλο, ακόμα πιο συγκλονιστικό. Όταν οι κάτοικοι μαθαίνουν το γεγονός, τρέχουν να συναντήσουν τον Χριστό μας και να τον παρακαλέσουν να φύγει για να μην πάθουν μεγαλύτερο κακό από αυτό που τους βρήκε χάνοντας τα ζώα τους. Κατά αντίστοιχη αναλογία παρόμοια συμπεριφορά συναντούμε στον σημερινό άνθρωπο. Όταν έρχεται ο Χριστός στην ζωή μας, έρχεται να ανατρέψει και να ξαναχτίσει, όχι απλά να ανακαινίσει. Αυτό το “ξαναχτίσιμο” μας ξεβολεύει, μας βγάζει από την νομιζόμενη βολή και ασφάλεια μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα παιδί μίας τυπικής οικογένειας της σημερινής μας κοινωνίας. Η οικογένεια εκτελεί τυπικά τα εκκλησιαστικά της καθήκοντα – κάποιες Κυριακές τον χρόνο στην Εκκλησία (όχι πολλές γιατί υπάρχουν και άλλες υποχρεώσεις), επιφανειακή πίστη, νηστεία την Μεγάλη Εβδομάδα κ.λπ. Συμβουλεύει δε τα παιδιά να είναι Χριστιανοί αλλά ως ένα ορισμένο σημείο. Μην γίνουν και παπάδες! Όταν λοιπόν το παιδί αυτής της οικογένειας, με κάποιο τρόπο συναντήσει τον Χριστό και αποφασίσει να αλλάξει την ζωή του, ακολουθώντας πραγματικά τον Χριστό, εκκλησιαζόμενος, εξομολογούμενος σε τακτική βάση, τότε έρχεται ο Χριστός να γίνει σημείο αντιλεγόμενο στην ίδια την οικογένεια που μεγάλωσε το παιδί. Εκεί ξεκινούν και οι αντιδράσεις που στόχο έχουν να επιστρέψουν το παιδί στην “κανονικότητα” της κοσμικής ζωής που όλοι κάνουμε, με τον φόβο να μην γίνει, ας μου επιτραπεί η έκφραση, “θεούσης”. Η λύση στο πρόβλημα γίνεται πρόβλημα.
Τελειώνοντας το Ευαγγελικό ανάγνωσμα παρατηρούμε ότι ο Χριστός φεύγει από την πόλη των Γεργεσηνών και σύμφωνα με την παράδοση δεν επέστρεψε ποτέ ξανά πίσω. Ας προσευχηθούμε να μην ζητήσουμε και εμείς από τον Χριστό με την συμπεριφορά μας να φύγει από την ζωή μας, γιατί όταν θα Τον ξαναζητήσουμε, ίσως να μην γυρίσει όταν εμείς το θελήσουμε!
Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
π. Ιωάννης Ψωμάς
Like this: