Πάντοτε με προβλημάτιζε η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Με προβλημάτιζε περισσότερο για την ευκολία της επεξήγησης και της ερμηνείας της. Φαρισαίος ο προσευχόμενος για τον “τύπο”, για την ικανοποίηση ότι τον βλέπουν οι άλλοι, ο επιφανειακά θρησκευόμενος και φανατισμένος άνθρωπος . Αυτός που κάνει τους “μεγάλους σταυρούς” και που όλοι παραδεχόμαστε με επίφαση και ευκολία ότι είναι το πιο επικίνδυνο “είδος” για την Εκκλησία. Με αυτό τον τρόπο εύκολα εξαιρούσα τον εαυτό μου από αυτή την κατηγορία και με ψευτοταπεινότητα έπειθα τον εαυτό μου και τους άλλους ότι ανήκω στην κατηγορία του ταπεινού Τελώνη που αναγνωρίζει την αμαρτωλότητα του και ζητάει το έλεος του Θεού.
Είναι όμως έτσι; Μήπως και ο Φαρισαίος δεν προσευχήθηκε, δεν απευθύνθηκε στον Θεό, δεν προσπαθούσε να τηρήσει το θέλημα του Κυρίου μας έστω και προβληματικά; Δεν ήταν αυτός που βρισκόταν μέσα στο ναό προσευχόμενος και απευθυνόμενος σε Αυτόν που θεωρούσε προστάτη και δημιουργό Του;
Μάλλον το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Ο Φαρισαίος είναι ένας “α λα κάρτ” Χριστιανός. Δεν προσεγγίζει ολιστικά τον Κύριο με σκοπό να παραδοθεί στο θέλημα Του, αλλά επιβεβαιώνει το θέλημα του Θεού μέσα από τις επιφανειακά καλές πράξεις του. Το πρόβλημα του είναι περισσότερο η προαίρεση και λιγότερο το αποτέλεσμα.
Ας έρθουμε στην σημερινή μας πραγματικότητα. Φαρισαίος δεν είμαι εγώ όταν διαδηλώνω για την ελληνικότητα της πατρίδας μου και τα ιερά των προγόνων μου, αλλά μένω παγερά αδιάφορος στους εκατομύρια θανάτους από τις εκτρώσεις, στην πορνογραφία που τρώει τις σάρκες μικρών και μεγάλων, στην ανωμαλία και σεξουαλική διαστροφή που την βαφτίσαμε κανονικότητα, στην εικόνα του ομοφυλόφιλου του Gay Parade που έχει τοποθετήσει εικόνα αγίου στο ύψος των γεννητικών του οργάνων; Φαρισαίος δεν είμαι όταν κλείνω τα μάτια μου στην κατάργηση της παιδείας και των πανεπιστημίων στο όνομα ενός καλά σκηνοθετημένου ασύλου, στην κατάργηση των θρησκευτικών και της Ορθοδοξίας στο όνομα του ψεύτικου σεβασμού της ανεξιθρησκείας; Φαρισαίος δεν είμαι όταν συγχωρώ μόνο αυτούς που με βολεύει ενώ ανέχομαι μόνο κατ’ επιλογή και περίσταση τον διπλανό μου; Φαρισαίος δεν είμαι όταν κλέβω το κράτος επειδή και αυτό με κλέβει, όταν συνευρίσκομαι ερωτικά με πολλούς ή με πολλές επειδή όλοι αυτό κάνουν στην εποχή μας, όταν λέω τα λεγόμενα “κατά συνθήκη” ψέματα; Φαρισαίος δεν είμαι όταν εκνευρίζομαι και αντιδρώ που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα όπως εγώ, όταν δεν δέχομαι την άποψη του άλλου, όταν θεωρώ τον εαυτό μου συνεχώς αδικημένο σε σχέση με τον συνάνθρωπο; Φαρισαίος δεν είμαι όταν λυπάμαι με την στεναχώρια του διπλανού μου αλλά αδυνατώ να χαρώ με την χαρά του; Φαρισαίος δεν είμαι όταν εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου περιμένοντας συγχώρεση αλλά αδυνατώ να συγχωρήσω τον διπλανό μου ή των συγχωρώ υπό προυποθέσεις; Τέλος Φαρισαίος δεν είμαι όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και σκέφτομαι δυνατά: “έλα μωρέ, όλοι το κάνουν. Δεν σκότωσα και κανένα…”
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες πολλές για το ποια πράγματα με κάνουν Φαρισαίο. Αλλά και μόνο με αυτά που ανέφερα σε ένα συμπέρασμα καταλήγω:
Ναι, είμαι Φαρισαίος.
π. Ιωάννης Ψωμάς
